Spacing? Nie, nie słyszeliśmy

Już od ubiegłego sezonu Bucks mają ten problem, z którym wzorowo uporali się w Charlotte – deficyt strzelców powoduje zacieśnianie środka przez rywali. Nie pomaga koncentracja w ataku na osobie Grega Monroe, który rzutu nie ma za grosz. W ramach pocieszenia nauczył się lepiej podawać i dobrze wychodzi z podwojeń. Pod koszem ambitnie zbiera, dobija, wykańcza podania kolegów i błyszczy pracą nóg.

Jego piętą Achillesową jest obrona z pomocy, nie nadąża po zasłonie za niskim graczem, skupia na zastawianiu deski. Jego implementacja do składu nie przebiega po myśli Jasona Kidda. Innymi słowy: Bucks stracili niektóre atuty w defensywie czopując sobie równocześnie środek pola w ataku.

Martwi trochę rekonwalescent Jabari Parker. Póki co nie widać w nim błysku gwiazdy, nie rzuca z daleka, co przecież potrafi. Parę razy ładnie wykończył pod koszem, z werwą atakuje obręcz, ale bez rozciągania gry w jego wykonaniu Bucks będą mieli ogromne problemy, jak w drugiej kwarcie, w której rzucili łącznie dziewięć punktów na 17% skuteczności…

Koszmarnie zagrał nonszalancko tracący piłki i nawet nie patrzący na kosz MCW. Niewiele lepiej OJ Mayo, jego selekcja rzutowa od zawsze stoi pod znakiem zapytania, no ale przynajmniej próbuje. Gdybym miał się po tym meczu koniecznie pokusić o jeden wniosek to brzmiałby on następująco: coach Clifford wykonał z Hornets kawał świetnej roboty, a oddanie Brandona Knighta przez Milwaukee było cholernym błędem. Ale może będę musiał połknąć te słowa. To w końcu był jeden mecz w środku sezonu.

[vsw id=”VsfSKOQb9Ts” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Marcin Śledziński [Sledziu 24]