Dwa lata później został powołany do All Star Game. Z Paulem zaprzyjaźnili się szczerze i serdecznie:

West poświęcił się, żeby być jak najbardziej zespołowym graczem. Nie interesuje go atencja mediów ani indywidualne zdobycze, gra dla drużyny, chce po prostu wygrywać [CP3]

2009 rok to kolejne powołanie do ASG, w końcu 21 punktów co wieczór same się nie zrobiły. Niestety, w końcu los przyniósł kontuzję. W 2011 po wsadzeniu piłki do kosza zlądował na ziemię w nienaturalny sposób by kilka godzin później usłyszeć diagnozę, której jak ognia boją się wszyscy sportowcy: zerwane ACL.

Fighting for the ring

Kontuzja rozpoczęła nowy etap w karierze Westa. Koniec z indywidualnym podejściem, priorytetem stały się: powrót do zdrowia i walka o pierścień. W Nowym Orleanie widoków na mistrzostwo nigdy nie było więc wypowiedział ostatni rok umowy i jako free agent dołączył do zespołu z Indiany. To już najnowsza historia. Pacers grali fizyczną obronę i byli poukładani jak mało który zespów. Wielu “ekspertów” uważało nawet, że są gotowi pokonać naładowane gwiazdami Miami Heat. Niestety, wszystko poszło się sypać, bo kontuzji doznał Danny Granger, a jego następca Paul George dopiero się rozkręcał. Tym niemniej, boje w playoffs toczyli z South Beach zaciekłe.

Tak jak prawdopodobnie Paul George zrezygnuje z ostatniego roku w swoim kontrakcie, tak samo postąpił West. Żaden z nich nie jest głupi. David widział co się święci, widział, że wewnętrzne tarcia i chaos są zbyt wielkie, że brakuje potencjału ludzkiego, dlatego zdecydował się właśnie na obcięcie pensji o 10 milionów i dołączenie do komandosów Popovicha. Niestety, starość nie radość. W San Antonio zabrakło energii na rozhulanych jak pijany rewolwerowiec Thunder i to drużyna KD i Russa awansowała do finałów konferencji.

Dziś West pełni rolę weterana. Na parkiecie spędza średnio jedną kwartę. Zbiera, stawia zasłony, wspiera rozegranie. No właśnie, to chyba przegląd parkietu jest najbardziej niedocenianą z jego zalet.

Jest też ochroniarzem, panowie w Golden State mają świadomość, że na parkiecie nikt do nich nie podskoczy, kiedy za plecami stoi ów wielki facet z New Jersey. W pogoni za pierścieniem jest w stanie na najwyższe poświęcenia. Oczywiście wszystko w granicach fair play, zdrowego rozsądku i ludzkiej przyzwoitości. Czy uda się mu w tym roku? Co o tym myślicie? Podzielcie się swoimi typami.

[Adam Szczepaniak]