WTMW. Atmosfera w hali Rocket Mortgage FieldHouse tak gęsta, że można kroić nożem. Siódmego meczu NBA playoffs nie widziano tutaj od czasów LeBrona, czyli jakichś sześciu lat. Z wizytą wpadli młodzi Orlando Magic, ale po minach widzę, że nie zamierzają się kłaniać miejscowym…

Orlando Magic vs Cleveland Cavaliers [Game 7]

Zaskoczeń taktycznych na tym etapie rywalizacji być nie może. Magicy lecą odwrócony pick and roll z Banchero w roli ball-handlera i “małym” Suggsem jako stawiającym zasłony. Obaj dowodzą w tej chwili na boisku, wrzucili trzy trójki, agresywnie lecą po zbiórce, wydają się bardzo pewni siebie i niebywale spokojni zważywszy warunki… defensywa Orlando rządzi, wytrącają Evana Mobleya z setów za sprawą fizyczności, Darius Garland ma gościa na biodrze przez cały czas. Niepewność, wręcz bezradność w szeregach CLE. Mają szczęście, bo Magicy też się zacięli, pudłują względnie proste rzuty, gdyby nie to Cleveland pożegnałoby sezon w pierwszej kwarcie.

Cavs zwiększają tempo gry, ale cienko im idzie, bo bez kontuzjowanego Jarretta Allena, Orlando jest wizualnie (i nie tylko wizualnie) większe fizycznie na każdej pozycji. Z nowości: używają Jonathana Isaaca w roli wolnego obrońcy idącego za piłką (za oceanem mówi się na to free-safety) JI kryje “na radar”, pojawia się tam, gdzie Cleveland próbuje atakować. Iskrę w silniku Cavs stanowi aktualnie Caris LeVert, za sprawą jego izolacji miejscowi nawiązują kontakt (24:16 po pierwszej kwarcie) ale tylko na moment jak się okazuje.

Garland nie istnieje, dostał dwa tak dobitne bloki, że ja bym się po tym psychicznie nie podniósł. Gary Harris, a przede wszystkim Jalen Suggs wykonują tytaniczną robotę jako stoperzy na piłce. Jestem wielkim fanem Suggsa na bronionej połowie, przepięknie nawiguje na zasłonach, wycina ludzi bez piłki, gra piekielnie agresywny pressing 1-na-1, co za tym idzie, żaden rywal nie chce go atakować.

Druga kwarta to festiwal rzutów wolnych, ale znów, ze wskazaniem na Orlando. Bez środkowego Allena miejscowi nie mają systemowej ofensywy. Już w poprzednim, szóstym meczu, zajechany Donovan Mitchell w czwartej kwarcie oddał prawie wszystkie rzuty (oraz zdobył wszystkie punkty) i jedyny problem w tym, że było ich tylko (a może aż, zależy jak spojrzeć) osiemnaście.

OK, tyle że Magicy znów się zacinają, bo Franz Wagner spadł za trzy faule, siedzi na siedzisku i czeka na drugą połowę, atak ciągnie niezmordowany Banchero, do przerwy ma 24 punkty i 8 zbiórek. Młody daje radę, ile on ma lat? Dwadzieścia jeden?

Spida!

Od początku trzeciej kwarty stery przejmuje Spida Mitchell, padają kolejne trafienia, wjazdy podkoszowe z faulem i bez, jest napinka, szeroko otwarta paszcza (patrz zdjęcie tytułowe) i cała masa gwiezdnego pyłu, która sypie się ze środka. Ofensywnie to zdecydowanie najbardziej utalentowana jednostka na placu, która właśnie daje temu wyraz. Magicy znów się drapią po głowach, stracili całe prowadzenie (18 punktów!) przewagę, teraz Cavs są w uderzeniu, tu się jeszcze wszystko może zdarzyć. Pytanie brzmi jak długo jeszcze Spida pociągnie… Garland to się nogami zakrył, gra fatalnie, niepewny element, właśnie spudłował layup, sam się przyspiesza, rwie grę, atakowany przez rywali, ma już cztery przewinienia a to dopiero środek trzeciej ćwiartki. Jego rolę przejął LeVert, na budziku remis, lecimy kosz za kosz! Brakuje tylko, żeby się Mitchell z Suggsem za łby złapali.

Cavs podwajają Banchero, reszta gości stała się bardzo niepewna. Wendell Carter Junior pudłuje fatalnie, boją się Mobleya jako blokującego w środku, nerwy!!! Orlando rozpada się psychicznie przed naszymi oczami, Franz Wagner ma w tej chwili 1/12 z gry i boi się rzucać. Banchero widzi dwóch ludzi, nie ma komu przełamać impasu. W czwartą kwartę wchodzą przy deficycie 68:76!

Teraz to już wojna nerwów, jeśli Orlando nie uruchomi obrony, jeśli nie uda im się kilka razy bezkosztowo przejść z obrony do ataku, polegną, zakończą sezon. Ta perspektywa musiała zaświecić w niedoświadczonych głowach, bo pudłują szkolne rzuty. Potrzeba pewnego elementu, śmiałego pociągnięcia pędzlem, może być z byle jakiego włosia.

Nic takiego nie następuje, Orlando stoi, nawet po zbiórce ledwo się zbierają do ataku, nędzne, przewidywalne gry dwójkowe, w oczach strach, Banchero już ledwo zipie. Koszykówka to jednak gra rytmu, pewności siebie, entuzjazmu, energii. Niczyje piłki padają łupem gospodarzy, oni już tego nie wypuszczą… 88:77 przy sześciu minutach do końca. Wzgardzony Garland przed chwilą (na dwa razy, po zbiórce walecznego Isaaca Okoro) trafił zza łuku!

Lecą minuty, kolejni ludzie stają na linii rzutów wolnych, gra ma tyle finezji, co podstarzały Shaq napierający zadem pod dziurę. Magicy tego nie unieśli, cały sezon rzucali przeciętnie (29. miejsce pod względem oddawanych trójek, 24. pod względem skuteczności trójek) ale mizeria dzisiejszej drugiej połowy chodzić będzie za nimi przez całe lato. W sztabie menedżerskim wiedzą, że muszą sprowadzić snajperów. Wszyscy prócz Paolo, Franza i Suggsa są do handlu, ale sprowadzeni ludzie wokół muszą rzucać.

Orlando 94 Cleveland 106 [3-4]

Cichymi bohaterami awansu Cavs panowie Mobley (16 zbiórek 5 bloków) Strus (trzy trójki w III kwarcie) Levert (15/5/4) i Okoro (8 punktów, stoper, +24 wskaźnika plus/minus)! Dzielny farys Spida pobił jakiś super rekord, bodaj należący do Allena Iversona: 89 punktów w meczach sześć i siedem serii playoffs. Szacunek i gratulacje. Widzimy się jutro z relacją z minionych dni, bo jest o czym pisać. Dobrego wieczoru Panowie, Sponsorami dzisiejszego odcinka są: Łukasz Marcin Hanak, Klz0440, T. Serafinowicz oraz Michał Cichowicz. Dziękuję w imieniu swoim i Czytelników. B