Kiedy Magic Johnson na 32 mecze powrócił do składu Lakers w sezonie 1995/1996, czereda coacha Dela Harrisa była teamem poszukującym tożsamości. Magic, który zdążył być tu już trenerem (krótki epizod pod pod koniec sezonu 1993/94), był ogniwem łączącym tych Lakers z latami dawnej potęgi, ale przyszłość klubu należała do zupełnie innej bajki. Vlade Divac, Cedric Ceballos, Eddie Jones… poszukiwania nowego trzonu ekipy zataczały coraz szersze kręgi. Zachwyt kibiców budził niepokorny Nick “The Quick” Van Exel, ale na przejęcie schedy po Magicu był zwyczajnie za cienki w uszach. Dopiero sprowadzenie O’Neala, który  18 lipca 1996 podpisał z klubem kontrakt jako wolny agent, pozwoliło nabrać nadziei na kolejne tłuste lata.

Odejście Shaqa z Orlando dziś otoczone jest nimbem niespełnionych aspiracji i składu wielkich możliwości, jaki mieli wtedy Orlando Msagic (pamiętne finały z Rockets), jednak mało kto pamięta o fatalnej atmosferze, jaka panowała wówczas na Florydzie. O’Neal miał niesamowite ciśnienie na zmianę barw, darł koty z trenerem Hillem i liczył dni do końca kontraktu. Kiedy dziennik Orlando Sentinel zapytał swoich czytelników o to, którego z dwójki O’Neal/coach Hill lepiej pożegnać dla dobra klubu, 82% wskazań padło na Shaquille’a.

W L.A zacierano ręce z radości. Shaq był ich opcją numer 1. Dzieciak Kobe był jeszcze wówczas wielką niewiadomą dla większości zwykłych śmiertelników (bo nie dla wizjonerów pokroju Westa) i jego dołączenie do składu po drafcie 1996 traktowano bardziej jako bonus wynikły z konieczności zrobienia w składzie miejsca dla Shaqa i posłania hardego Jugola Divaca na wycieczkę do Charlotte.

Nie umiem tego wytłumaczyć, zawsze myślałem, że radość z narodzin moich dzieci jest dla mnie szczytem euforii, ale fakt, że pozyskaliśmy Shaqa jest dla mnie czymś równie ekscytującym [Jerry West]

~

Piątka Van Exel-Eddie Jones-Rick Fox-Robert Horry-O’Neal, wspierana przez zdradzających symptomy wielkiego talentu Dereka Fishera i Kobe Bryanta i doprawiona szczyptą wyrobniczej koszykówki pokroju siermiężnego Eldena Campbella i Corie Blounta, zaczęła ostro mieszać na Zachodzie i zakończyła rozgrywki z bilansem 61-21.

[vsw id=”qQUyi4ldnmo” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Shaq bardzo łatwo zaaklimatyzował się w L.A. Pytany jakiś czas później o motywy swojej przeprowadzki z Orlando powiedział:

50% to egoizm. Miałem wtedy na głowie wiele projektów, z których nie chciałem rezygnować, muzyka, filmy… 40% to ten cholerny sondaż Sentinela, a 10 procent winy ponosi Bob (Van der Weide, ówczesny właściciel Magic), który ani myślał wyrównać oferty Lakers [Shaq]

~

Nie czas był jednak myśleć o historii, skoro przyszłość rysowała się w tak jasnych barwach. Faworytem do zdobycia mistrzostwa byli oczywiście Bulls, ale dało wyczuć się wśród kibiców tę podniosłą atmosferę, wynikającą z przekonania, że Lakers znów są w grze…

Oczywiście, głównym rywalem Byków na Zachodzie wciąż byli, lodowaci niczym ośnieżone szczyty z ich koszulek, Utah Jazz z Karlem Malone i Johnem Stocktonem. Coraz ostrzej łokciami rozpychali się też gracze Spurs, a na Wschodzie Alonzo Mourning i Tim Hardaway też mieli ochotę na kawałek tortu z napisem “NBA Champions”. Bez względu jednak na to, ile potencjalnych zagrożeń minęlibyśmy po drodze, autostrada do mistrzostwa wiodła przez Illinois. Pierwszy sprawdzian z rzeczywistości okazał się małym świętem:

Roznieśli nas w trzeciej kwarcie. Po prostu wyszli i skopali nam tyłki [Phil Jackson]

~

Lakers wygrali w hali Forum różnicą 112-87 i od tej pory zaczęto traktować ich poważnie.

[vsw id=”FDqxuJCDM78″ source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

CZYTAJ DALEJ >>