Macie tak czasem, że ktoś was pyta: po co właściwie grasz w tego kosza? Co jest w tym takiego fajnego? Czemu poświęcasz na koszykówkę tyyyyle czasu?… I co odpowiadacie? Że lubicie świst siateczki po celnej trójce? Albo jak obrońca siada przed wami na tyłek? Ja myślę o koszu jak o miejscu, do którego się przenoszę kiedy jestem naprawdę wku*wiony.

Na przykład dzisiaj: wieziesz własną babcię na kontrolę do lekarza, zwalniasz z pracy, przebijasz przez korki, a na miejscu okazuje się, że lekarza nie będzie. I to wcale nie publiczno-patologiczny szpital, ale kontrola po mega-drogim, prywatnym, a do tego spierniczonym zabiegu. Kiedy więc odstawiasz marudzącą babcię z powrotem na chatę, a w duchu przeklinasz na czym świat stoi – zza winkla wyłania się sąsiad babki z bloku, który krzyczy, że zająłeś jego “miejsce parkingowe” przy kałuży.

No więc, moi drodzy – zamiast dawać sąsiadowi w zęby – przenoszę się myślami na wieczorny trening. I właśnie dlatego gram w kosza. To mnie uspokaja. Na boisku zapominam o problemach. Tam jest moje serce. A jak wiemy, serce i zaangażowanie podczas gry w basket = +10 do wyskoku, +15 do siły i + 10 do szybkości… Z góry przepraszam chłopaków, których będę krył dziś wieczorem.

Przedstawimy wam dzisiaj ziomka o ksywie Kruku. Kruk pochodzi z Krakowa, a jego zajawka na basket/freestyle trwa od 15 lat. Przysłał do nas swój HL, który co prawda nie jest najwyższej jakości (został zrobiony w 2006 roku), ale doskonale oddaje to, o czym piszę. Bo basket to coś więcej niż tylko gra…