#Co dalej, Boston?

Co można powiedzieć o Celtics, pozbawionych lidera? Jak słusznie stwierdzili komentatorzy podczas meczu, gościnność Bostończyków była większa niż być powinna, co odzwierciedlał przebieg spotkania. Zawodnicy spod znaku Zielonej Koniczyny ani razu nie wyszli na prowadzenie i przez cały czas tylko “oglądali plecy” gości z Dallas. Choć stosunkowo dobre zawody rozegrała piątka starterów (z pierwszego składu jedynie Evan Turner nie zaliczył dwucyfrowej zdobyczy punktowej) to ciężko było mi oprzeć się wrażeniu, że Bradley, Green czy Sullinger wyrządzają tyle złego, na ile pozwala im obrona Mavs.

Abstrahując już od przebiegu tego konkretnego spotkania, nie jest tajemnicą, że Boston przeżywa swego rodzaju tożsamościowy kryzys. Kiedy 18 grudnia wysłali z życzeniami noworocznymi Rondo do Dallas, nie tylko stracili ostatnie ogniwo łączące tę drużynę z mistrzowskim składem, ale też pozbawili się lidera i kapitana. Dryfując gdzieś pośrodku konferencji wschodniej co jakiś czas podpływają do portu z napisem Ósemka Playoffs, by po kilku przegranych spotkaniach znów znaleźć w okolicach miejsc 9-11.

Skład pełny jest nieopierzonych młodzików i graczy na wygasających kontraktach, a żaden z weteranów (Jameer Nelson, Gerald Wallace, Brandon Bass, Jeff Green) nie wydaje się mieć na tyle charyzmy/posłuchu, by to jakoś sensownie poukładać. Sytuacja jest wynikiem wypatroszenia składu z jego najlepszych zawodników, podczas gdy “drugi garnitur” zaczyna zdawać sobie sprawę, że ich przyszłość w Bostonie jest niepewna i raczej rozgląda się ukradkiem kiedy by tu “ze sceny zejść”.

Ciężki orzech do zgryzienia ma tutaj coach Brad Stevens, bo choć uznawany za obiecującego trenera, to nigdy nie postawił nogi na parkiecie jako zawodnik NBA, więc zdecydowanie ciężej mu uzyskać posłuch u weteranów i wespół z nimi układać grę i dbać o atmosferę w szatni.

Co jakiś czas mamy więc drobne przepychanki, jak chociażby w niedawno rozgrywanym meczu z Orlando (23.12.2014) przegranym przez Celtów 95:100. Rywal zdecydowanie był w zasięgu, jednak trener posadził Sullingera w drugiej połowie, a Greena w czwartej kwarcie. Na ile była to decyzja podyktowana względami sportowymi, a na ile wzajemne udowadnianie sobie czegokolwiek, wiedzą tylko sami zainteresowani.

Wszyscy chyba wiedzieli, że to nastąpi. To nie była dla nikogo niespodzianka. Mówiło się o tym od dwóch, trzech sezonów (Brad Stevens zapytany czy rozmawiał z graczami o transferze Rondo i przyszłości klubu)

1

28-letni Green przybył do Bostonu jeszcze za “starych układów” (2011) kiedy na posterunku trwali Pierce, KG i Rondo. Dobrze wpasował się w rolę zadaniowca, ale nigdy świadomie nie aspirował do wskoczenia w buty któregokolwiek z liderów. Ten zaszczyt spadł na niego dość niespodziewanie, o czym świadczą jego liczne wypowiedzi. Zapytany ostatnio (już po transferze Rondo) czy weźmie na siebie więcej odpowiedzialności za losy zespołu odparł:

Nie sądzę (by to było konieczne). To drużynowy sport…

1

CZYTAJ DALEJ >>