źródło grafiki: The Ringer

Tom Thibodeau. Człowiek którego albo się lubi albo nienawidzi. Zresztą, on sam nie uznaje półśrodków, więc myślę ze taka reputacja mu odpowiada. Trener, obok którego nie można przejść obojętnie. Facet, który wywołuje skrajne emocje w sercach kibiców. Trudno się dziwić gdy połowa fanów obwinia Cię o kontuzje kluczowych graczy, a druga określa mianem defensywnego guru. Tchnęło mnie, żeby solidnie zastanowić się nad tym, jaki właściwie jest TT. Czy da się obiektywnym okiem ocenić jego metody pracy? I czy na pewno mroźna Minnesota to dla niego odpowiednie miejsce?

#ledwo do obręczy

Jak wyobrażacie sobie młodego Thibsa? Od zawsze był niski i przysadzisty, nie skakał, przy wzroście 186 centymetrów ledwie chwytał obręczy. Za to w obronie, jak twierdzą naoczni świadkowie, był zajadły jak bulterier. Stypendium sportowe dostał za ambicję, występował w trzeciej dywizji NCAA, czyli mało prestiżowym gronie, bez szans na NBA. Sukcesów nie osiągnął, poza rola kapitana i dobrymi relacjami z trenerem. Po ukończeniu studiów, właściwie z marszu zaoferowano mu posadę asystenta szkoleniowca. Miał wówczas 23 lata. Dwa lata później, dzięki szczęśliwemu splotowi wypadków był już głównym trenerem swej alma mater.

Nie oszukujmy się, dla młodego walczaka prowadzenie drużyny w ostatniej akademickiej dywizji nie jest spełnieniem marzeń. Gdy więc pojawiła się oferta na uniwersytecie Harvarda Thibodeau nie wahał się ani przez moment. Od tamtej pory jego kariera nabrała rozpędu i krok po kroczku zmierzał do NBA. Potrzeba samodoskonalenia i nieposzlakowana opinia pozwoliły mu już cztery lata później objąć posadę asystenta w nowo formujących się Minnesota Timberwolves.

#started from the bottom…

Właśnie z jego wejściem do NBA związana jest ciekawa historia, bo prawdopodobnie moglibyśmy go w lidze nie zobaczyć wcale, gdyby nie pewien jegomość z Ohio. O kogo chodzi? O Billa Musselmana, starego trenerskiego wyjadacza z NBA, ABA i NCAA. Thibodeau w trakcie swojego pobytu na Harvardzie jeździł na wszelakie kursy trenerskie, na których „wykładali” najlepsi trenerzy w stanach. Na jednym z takich wyjazdów Thibs zaprzyjaźnił się z Musselmanem, który będąc pod wrażeniem nastawienia i metod młodego coacha zaprosił go do współpracy w Minnesocie.

Fucha asystenta na stałe wpisała się w życiorys Thibsa, bo od przyjścia do ligi w 1989 roku do 2007 praktycznie nieprzerwanie piastował to stanowisko. Lecimy po kolei: Timberwolves, Spurs, 76ers, Knicks, Rockets. Mógłbym teoretycznie wymienić Boston Celtics, z którymi wywalczył mistrzowski tytuł, ale w pewnym momencie z powodów problemów zdrowotnych Riversa, to Thibs był głównym trenerem. Coś na kształt Mike Browna w tegorocznych Golden State. Tak czy siak, dzięki jego schematom defensywnym, za które był odpowiedzialny Celtowie wygrali kolejny tytuł mistrzowski.

#Chicago Bulls Era

Tutaj dochodzimy do sedna problemu. W swym pierwszym sezonie osiągnął z zespołem najlepszy bilans od czasów Michaela Jordana (62-20) a Byki odpadły dopiero w finale konferencji. Poszła za tym nagroda dla Trenera Roku. W drugim sezonie wpisał się do ligowych annałów jako coach, który najszybciej osiągnął sto zwycięstw. Dodatkowo został powołany na coacha w All Star Game. Słowem: wszystko szło wyśmienicie.

Derrick Rose śmigał jako najmłodszy MVP ligi, Noah i Deng wyrośli na czołowe postaci ligi, Carlos Boozer grał najlepszy basket w życiu, a Kyle Korver seriami trafiał za trzy. Cały misterny plan poszedł w… no wiecie gdzie, gdy w pierwszym meczu playoffs Rose zerwał ACL. Z ust ekspertów posypały się gromy. Bulls na półtorej minuty do końca spotkania prowadzili 12 punktami, a mimo to coach trzymał na parkiecie wszystkich starterów. Z czasem to właśnie Thibodeau został przez lwią część kibiców obwiniony za kontuzję Derricka, ulubieńca tłumów.

Następne sezony to już najnowsza historia, kolejne kontuzje Rose’a, draft Jimmy’ego Butlera, niedoszły draft Draymonda Greena… upadek Boozera i przeciętniactwo całego zespołu, który pomimo awansów do playoffs borykał się z ogromnymi problemami zdrowotnymi, uniemożliwiającymi sukcesy.

Przed Wami tabelka z oficjalnej strony NBA przedstawiająca rozkład minut każdego zawodnika Chicago w sezonie 2011/12. Minuty Luola Denga robią wrażenie prawda? A co jeśli wam powiem, że koleś biegał po parkiecie tyle przez jakieś 5 lat? Już przed przyjściem Thibodeau był eksploatowany jak ropa na Bliskim Wschodzie, a kiedy na horyzoncie pojawił się Tom, 40 minut było dla Luola obowiązkowe. Rose na parkiecie spędzał średnio 35 minut i moim zdaniem jest to dosyć sporo biorąc pod uwagę jego styl gry. Pierwszym skojarzeniem jakie przyszło mi do głowy po spojrzeniu na nazwisko Derricka był Penny Hardaway.

CZYTAJ DALEJ >>