#Zamordysta

Z ciekawości postanowiłem sprawdzić jak to było z eksploatowaniem byłego kumpla Shaqa. Obu panów łączy sporo, styl gry, kontuzje, miłość kibiców i… wymiar minut. Penny grał tak samo dużo jak Rose, ba, zdarzył się sezon gdzie wykręcał średnio 39 minut na mecz. Czy to, że z usług obu korzystano bez opamiętania i to, że obaj cierpieli na problemy z kolanami to przypadek, skłonności do kontuzji czy po prostu przekroczenie pewnej biologicznej granicy organizmu?

To jak Thibodeau uwielbia korzystać ze najlepszych zawodników pokazał dopiero sezon po kontuzji najmłodszego MVP ligi. Rotacja ograniczała się praktycznie do 9 graczy i żaden z nich nie zszedł poniżej pułapu 20 minut na mecz. Co więcej, Joakim Noah przez cały rok grał prawie 37 minut, a standardowo niezniszczalny Deng ciągnął licznik do magicznej czterdziestki.

Jedną rzeczą, której nie widać w statystykach, a która jest kluczowa dla całej sprawy jest trening. Katorżniczy trening. Doszło do tego, że jak donosił K.C Johnson z Chicago Tribune, część graczy unikała swojego trenera jak ognia w trakcie off season. Tylko czy można im się dziwić? Skoro twój trener namawia Cię żebyś nie był miękki i grał z kontuzją albo zajeżdża Cię jak konia w derbach Kentucky?

#czy T-Wolves to dla Thibsa dobry fit?

Nie ma dróg na skróty, jeżeli chcesz osiągnąć coś wyjątkowego musisz zapłacić za to konkretną cenę. Nie da się tego obejść [Thibs]

Facet ma fioła na punkcie przygotowania drużyny i doskonale to widać. Tom musi zrozumieć, że nie każdy zawodnik jest w stanie tak jak Deng przebiec pustynie, a następnie pójść z kumplami na kręgle. No i właśnie…

Nie oszukujmy się, Thibodeau nigdy nie był trenerem, który był kojarzony z rozwijaniem młodych i perspektywicznych zawodników. Nie jest zwolennikiem szerokiej rotacji, a na parkiet zawsze wystawia swoich zaufanych ludzi. Problemem jest to, że gdy tylko widzi, że komuś ucieka krycie to uruchamia się w nim istny demon. Z głowy wyrastają rogi a z ust sączy piana.

Gdybym mógł wybrać kogoś, kto miałby ponownie obronić Częstochowę to śmiało złapałbym za telefon i zadzwonił do sekretarki poczciwego Toma. Jego defensywna obsesja sprawia, że młodzikom z Minnesoty po prostu brakowało pary w ataku, polotu i ułańskiej fantazji, która jest tak charakterystyczna dla młodych kotów. Nie da się tyrać przez cały mecz po obu stronach parkietu przez cały sezon. Nawet w warunkach NBA. Wiecie ile średnio minut grali w tym sezonie Wiggins, KAT i LaVine? Dokładnie 37 minut. Dodaj treningi. Łatwo stracić wszelką radość uprawiania zawodu.

#fachowiec

Jest tez druga strona medalu, bo biorąc pod uwagę sam trenerski fach to Thibs jest człowiekiem na właściwym miejscu. Fachowcem, dla którego najważniejsza jest wygrana. Tylko że to zwycięstwo czasem przesłania mu zdrowy rozsądek. Nie można mu odebrać tego, że jest prawdopodobnie jednym z najlepszych speców od obrony. Jasne, w 2008 roku miał w kadrze graczy pokroju Hall Of Fame, świetnego kapitana, charyzmatycznego bosmana i zgraną załogę, ale to mocny kadłub obronił ich przed ciosami. Wielu graczy do dziś oddałoby za niego życie i twierdzi, że to właśnie dzięki niemu stali się klasowymi zawodnikami. Pierwszy przykład: Jimmy Butler, z którym od nowego sezonu będzie współpracował w Minnesocie.

Następny? Joakim Noah, który mimo licznych kontuzji do dziś twierdzi, że to dzięki Thibbsowi stał się naprawdę dobrym zawodnikiem. Kto jeszcze? Yao Ming. Tak, dobrze przeczytaliście, najlepszy chiński koszykarz też sporo zawdzięcza dzisiejszemu bohaterowi. Jeszcze jako asystent w Houston Tom w trakcie wakacji pojechał z Mingiem do Chin, tylko po to, żeby poprawiać jego umiejętności. Poskutkowało średnimi na poziomie double-double. Nie można Thibsowi odebrać tego, że po odejściu Del Negro zrobił z Bulls drużynę, która była w stanie ograć każdego, a zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że wygrać mistrzostwo ligi.

A jak to jest z Wami? Jakie są wasze uczucia w stosunku do tego gościa? Jak poradzi sobie w swym drugim roku w Minnesocie?

[Adam Szczepaniak]