W 1999 roku dołączyłem do tego “dzieciaka” w składzie Lakers. Wcześniej przez trzy lata śledziłem go w telewizji. Tylko że telewizja nie oddaje tego, jaki naprawdę był Kobe. Trzeba było widzieć go na sali treningowej, na własne oczy. Powiem tyle: miał powody, aby czuć się pewnym siebie. Przygotowywał się, pracował, przygotowywał i znów pracował.

1

O tym, że jest najlepszy po raz pierwszy przekonałem się jeszcze przed sezonem. W meczu z Wizards Kobe złamał nadgarstek ręki rzucającej. Zawsze był pierwszą osobą na treningu, każdego dnia, przyjeżdżał przynajmniej 1.5 godziny szybciej. To doprowadzało mnie do szału ponieważ to ja chciałem być pierwszy, tak jak było to na uczelni. Co więcej, mieszkałem 10 minut drogi od hali treningowej, on co najmniej 35 minut.

1

Trochę się tego wstydzę, byłem podekscytowany, bo następnego dnia po tym jak uszkodził nadgarstek, nie było mowy by “numer osiem”  pojawił się pierwszy na treningu, jeśli w ogóle miał przyjść. No więc gdy wszedłem do hali, zmroziło mnie gdy usłyszałem odgłos kozłowanej piłki. To niemożliwe, ale Kobe był zlany potem, z gipsem na prawej ręce, kozłujący i rzucający lewą.

1

Po paru dniach patrzyłem jak na pełnej szybkości wychodzi w górę i rzuca lewą ręką. Cały trening, sam na bocznym boisku. Nasz lekarz Gary Viti musiał prosić go by zrobił sobie przerwę, ale kiedy Viti wychodził, Kobe znów był na boisku.

1

Jednego dnia rzucałem sobie na boczny kosz. Na boisku, które Kobe uczynił swoim miejscem prywatnego treningu. Wyzwał mnie. “Cele, porzucajmy. Chcesz zagrać w H-O-R-S-E?” Śmiałem się, byłem zły, że wyzywa mnie, zawodowego gracza, kiedy sam będzie rzucał lewą ręką. Uparł się więc pomyślałem, że złoję mu tyłek i pokażę, że nie jest żadnym Supermanem. Że nie potrafi wszystkiego.

1

CZYTAJ DALEJ >>