WTMW.

Pelicans 105 Hawks 110

Nie wiem kto wyszedłby zwycięsko w starciu pelikana z jastrzębiem, ale przekonania do obu ekip nie mam. Ptaki zamknięte w klatce przeciętności. Dzis grali (prawie) wszyscy do gry zdolni, pełen wachlarz nazwisk i talentu. Wiedzcie, że nie było ani trochę równo w pierwszej połowie, zakończonej wynikiem 54:36. W skrajnym momencie przewaga ATL osiągnęła 29 oczek, ale dla rozstrzygnięć zbliżającego się sezonu nie ma to i tak żadnego znaczenia.

Bruno Fernando, znany co niektórym z występów 2023 FIBA World Cup (lider kadry Angoli, średnie turnieju 14 punktów 5 zbiórek) liczy na regularne minuty jako zmiennik Clinta Capeli. Onyeka Okongwu przymierzany jest z kolei do gry na silnym skrzydle, bo z góry zakładam (a co mam zakładać z dołu?) że panowie Bey czy Hunter mogą nie dać sobie rady fizycznie jako “czwórki”.

Przy okazji, czuję w kościach, że zarówno Capela jak i Hunter mogą już długo miejsca nie zagrzać w klubie. Czy wart uwagi jest kolega nazwiskiem Jalen Johnson (12 punktów 7 zbiórek) do którego to przepiękne podanie (patrz niżej) posłał Trae Young? Niski skrzydłowy z motorkiem w tyłku, kiepsko rzuca, przeciętnie broni, ale za to świetnie biega i potrafi bardzo fajnie piłkę podawać (to się przyda jeśli Trae ma grać off-ball). Docelowo widzę więc JJ w rotacji Atlanty.

Hawks z całą pewnością potrzebują pewnych nowych rozwiązań kadrowych po transferze (oddaniu za darmo) Johna Collinsa. Na obwodzie obserwujemy przesyt (Trae, Dejounte, Bogi, Mills, rookie Bufkin) na niskim skrzydle także tłok (Hunter, Bey, AJ Griffin – syn głównego trenera Milwaukee, Johnson) czwórki rasowej nie ma (tutaj obietnicę zdradza Okongwu, ale gdzie mu grać u boku Capeli) a środek, no cóż, każdy z kandydatów ma swoje bolączki. Okongwu bywa zbyt wątły, Capela nie nadąża za tempem, Fernando na poziomie NBA nie stanowi o przewadze i na startera na pewno się nie nadaje. Żaden w zasadzie nie rzuca z dystansu, a to już się powoli staje wymóg.

Można w piątce przemycić jednego non-shootera, góra dwóch jeśli center ma “grawitację” moszcząc się za tablicą w tzw. dunker’s spot i grozi lobem nad obręcz (Capela to ma) jednak “non shooting frontcourt” w osobach Hunter, Okongwu, i Capela, na dodatek z Youngiem na szpicy obrony, to nie jest  na pewno materiał na głębokie playoffs. Jestem ciekaw jakie pomysły na ten sezon ma coach Snyder, w Utah najpierw pracował z dwoma podkoszowymi (Gobert, Favors) ale potem dojrzał (haha) i największe sukcesy w klubie święcił wymieniając Favorsa na strzelców z pozycji “cztery”, gdzie występowali napjrzemiennie Joe Ingles, Royce O’Neale czy Bojan Bogdanovic.

Z kolei Pelicans, no cóż. Wyjściowa piątka wygląda kozacko: CJ, Jones, Ingram, Zion, Valanciunas. Za nimi Alvarado (uraz) Daniels, Murphy (kontuzja kolana), Marshall (kontuzja w tym meczu!), Nance (uraz). Świetny materiał ludzki, co nie? No widzicie, zachodzi pytanie, a nawet kilka pytań:

• czy oni coś ukleją ofensywnie co przekraczać będzie indywidualne popisy?
• czy McCollum w drużynie z aspiracjami ma rację bytu jako rozgrywający?
• jak będą bronić skoro dwóch podkoszowych nie przejmie zasłony ani nie goni za rywalem bez piłki?

W zeszłym sezonie nie awansowali do playoffs, kłopoty zdrowotne mieli Ingram i Zion. Oddawali bardzo niewiele trójek (29. miejsce w lidze) podkoszowi niewiele rzucają z wyskoku, Ingram to jest gracz półdystansowy, Jones nie ma ułożonej ręki, CJ jest raczej odpowiedzialny za inicjowanie akcji. Szkoda urazu Treya Murphy’ego, bo to ich najlepszy catch and shooter, a do tego pierwszorzędny obrońca.

Sztab szkoleniowy próbuje implementować więcej ruchu, ale to nie z tymi zawodnikami, rywale zamurują im pole trzech sekund i skończy się jak zwykle, na izolacjach. Domyślam się, że trener Willie Green będzie nadal próbował Ziona (16 punktów 5 asyst 2 zbiórki) jako centra, z Alvarado bądź Kira Lewisem na jedynce. Tylko czy to słuszny kierunek? Najbardziej martwi “brak elastyczności” Brandona Ingrama, który ten zademonstrował chociażby w barwach Team USA. Fantastyczny talent, ale koniecznie trzeba się wokół niego układać, co może być bardzo problematyczne biorąc pod uwagę jednostronność / ograniczenia kolegów. Proszę, tu macie Ziona jako środkowego:

Obawiam się, że ponownie nie będzie to udany sezon dla Pels. Może inaczej, nie będzie to sezon na miarę zebranego, jednostkowego talentu i oczekiwań…

Minnesota Timberwolves 121 New York Knicks 112

Po trzech kwartach równiutko jak w zegareczku. Dalej po parkiecie biegali gracze mniej lub bardziej anonimowi. Mniej anonimowi byli goście (McLaughlin, Brown, Reid, Garza) bardziej gospodarze (Windler, Roby, McBride, Sims). Ciekawy jestem w jakim zakresie trener Thibodeau i czy w ogóle zamierza w nadchodzącym sezonie korzystać z usług Evana Fourniera (15 punktów 6/10 z gry) który jest równie fantastycznym strzelcem co beznadziejnym obrońcą (i dlatego miejsca w rotacji nie zagrzewa). Pisałem już wcześniej, a jeśli nie pisałem to poniżej wklejam po angielsku, Jericho Sims w absolutnie żadnym wypadku nie ma prawa występować jako silne skrzydło, bo się do tego nie nadaje i dziś również było to widać. Oto można powiedzieć, “skarb kibica Knicks” wraz z przewidywaną liczbą zwycięstw (to z grupy typera na discordzie): https://discord.gg/KSTUtkTBAn

Portland Trail Blazers 133 Utah Jazz 138

Strzelanina charakterystyczna dla sparingów. Anfernee Simons zdobył 29 punktów w dwie kwarty (12/15 z gry) Jerami Grant leciał równie mocno (24 punkty 9/12 z gry) ale bez Aytona i Brogdona z ławki i tak zebrali oklep od ciekawie prowadzonych Jazz. Lauri (26 punktów 9 zbiorek) i Olynyk jako podkoszowi to super ofensywne ustawienie i (super antydefensywne). Masa biegów, ofensywy.

Na pewno ciekawie wypadł obwodowy rookie Jazz Keyonte George (autor 17 punktów 4 asyst). Wyglądał komfortowo, pewnie na piłce, rzut ma ułożony, 193 centymetry wzrostu, fajnie. Scoot Henderson 17 punktów 8 asyst przy słabiutkim 6/17 z gry. Życzę mu powtarzalności strzeleckiej.

Dobrej niedzieli, pozdrawiam wszystkich, a zwłaszcza tych, którzy byli już zagłosować w wyborach parlamentarnych. B