Sabonis – to gwiazda tego zestawienia.
Został wybrany przez Portland już w 86 roku – kiedy był w pełni sił – politycy mieli jednak inne zdanie.
Jak dopadły go kontuzje – Portland, nie wiedząc, czy kiedykolwiek u nich zagra bardzo mu pomogli (mieli wprawę z łataniem Sama Bowiego). Jak dobry był wówczas Sabas – pokazała np. olimpiada 88. Niektórzy mówią – best ever… gdyby nie kontuzje.
Jak dobrym był zawodnikiem pokazuje jego krótka kariera NBA. Wielki kloc, bez szybkości i wyskoku, z nieistniejącymi kolanami i górą innych urazów – gra na poziomie 16/10 przeciw Patrickowi, Hakeemowi, Shaqowi, Dikembe i Zo… Czapki z głów.
@Oracle – co do Greena – toż to kurdupel przy tych olbrzymach, i bardziej sprawny Point-Forward niż C i w takim przypadku skoro dajemy DG, to także Magic, Barkley czy LBJ by się łapali – także czasem grali na C 😉 A bez tego bardzo klarowne porównanie.
Ps. Vlade i flopy – to obraza. dziś to jest cyrk, Vlade robił to celowo, planowo i z rozmysłem. Dziś BG czy CP3 jak poczują podmuch lecą metry do tyłu i tarzają się z bólem po parkiecie…

Karl malone 4 asysty na mecz prawie srednio przez 20 letnia kariere

@Obiektywnykibic już tłumaczę: jeśli flopy są zastosowane jako obrona przeciw dominującemu w niewiarygodny sposób centowi (analogicznia jak hack-a-shaq), użyta w wyjątkowych okolicznościach – to jest to element strategii. Przyglądając się jak grał Vlade – to przecież obok Sabonisa najlepszy wysoki w trikach, sztuczkach czy technicznych zagraniach których żaden gracz z USA podrobić nie umiał ;-). Może pamięć mnie zawodzi, ale flopowanie na potęgę Vlade używał głownie na potrzeby Shaqa. Oczywiście był to mistrz wymuszania na sędziach, ale to inna historia.
Dodam jeszcze, że wszystko działo się przy innych przepisach w obronie, gdzie kontakt fizyczny był dozwolony i pożądany.
Teraz weźmy dzisiejszych mistrzów flopu: LBJ, BG czy CP3. Żaden z nich nie ma przeciwnika tak potężniejszego od siebie (na swojej pozycji) jak miał Vlade wo osobie Shaqa. Przeciwnie –
LBJ czy BG na swoich pozycjach mają Shaq-like przewagi nad oponentami.
I teraz sedno – stosowanie flopowania w niemal każdej sytuacji, nawet jak “faulującym” jest mizernej postury PG (np. Steph Curry – dzień bez Kury dzień stracony 😉 dla graczy o takich atrybutach fizycznych po prostu mi się nie podoba. Vlade stosował flopy, bo z Shaqiem inaczej nie dawał rady i jedyną opcją przytemperowania bestii, która jak się wqurzy nawrzuca 60/20. I dla mnie było to zrozumiałe. Gra składa się z niuansów – które pozwalają wykorzystać twoje silne strony oraz słabe strony przeciwnika. Dzisiejsze flopy stały się standardem – i mnie dość doświadczonego gracza i kibica po prostu mierżą. szczególnie jak stosują na co dzień to gracze o warunkach fizycznych LBJ czy BG, którzy mogą zdominować przeciwnika bez odwoływania się do takich sztuczek. Może to dlatego, iż wychowany koszykarko w początkach lat 90 wciąż wyznaję zasadę: “nie ma krwi – nie ma faulu ;-)”
Reasumując: flopy tak, ale nie zawsze (tj. jako zagranie taktyczne – nie jako standard). Podobne zdanie mam o hack-a-shaq: jako zagranie taktyczne na graczu z piłką – jak najbardziej, ale cuda – typu CP3 wskakujący na plecy Dwighta 30 m od piłki powinno być karane natychmiastowym wyrzuceniem z boiska osobnika wskakującego. Podobnie wszystkie inne ataki na gacza bez piłki – powinny być traktowane jako faule umyślne i odpowiednio karane. Za to faulowanie gracza z piłką jak najbardziej (oczywiście w ramach przepisów – nie mażą mi się krwawe zawody i powrót zwyczajów Bad Boys – pomimo całej mojej sympatii dla tamtego Detroit).
Takie podejście wymusiło by na obu trenerach odpowiednie podejście taktyczne (np. wprowadzenie na końcówki graczy dobrze rzucających osobiste kosztem wzrostu i obrony).

Andrew Bogut powinien być w zestawieniu, nie jako wyróżniony. Ma super przegląd pola i momentalnie podejmuje decyzje. Shaq za non look pasy zza głowy – jako wyróżnienie.