WTMW

Hawks 91 Heat 115

Poszły konie po betonie. Dla ekipy Hawks był to trzeci “mecz o wszystko” w ostatnich pięciu dniach. Na dodatek stracili Clinta Capelę, który przeprostował kolano w bitwie pod Ohio i póki co pauzuje. Czekamy aż opuchlizna zejdzie, wtedy się zobaczy. Najważniejsze, że rezonans magnetyczny nie wykazał, jak to się mówi: strukturalnych uszkodzeń.

Nie odmawiając niczego ekipie Heat, goście mieli ciężkie nogi, zasłony dla Younga były cienkie, a zagrożenia od zawodnika rolującego nie było w ogóle. Trae ma się rozumieć dochodził do lepszych czy gorszych pozycji rzutowych, ale wszystkie rzuty kończyły na przedniej obręczy.

Zespół South Beach zaprezentował firmową obronę. Bam Adebayo jest wybitnie sprawny na nogach przy wadze 118 kg i 217 cm rozpiętości ramion, a jego koledzy (PJ Tucker, Kyle Lowry czy Jimmy Butler) udzielają pomocy jak profesorowie. Już w pierwszej akcji było widać, że tych zasłon na szczycie to najlepiej nie robić wcale. Hawks mając pół sekundy na decyzję z reguły słali piłkę gdzie nie trzeba, a Young nie wiedzieć skąd i dlaczego przerywał kozioł.

Wkrótce obie strony grały pod absolutne dyktando Miami, tym bardziej że ani Gallinari, ani Bogdanovic nie byli w stanie wziąć na siebie gry i trochę boiska rozszerzyć. Zresztą o czym my mówimy. Dwaj najgroźniejsi ludzie (Bogi, Trae) dostarczyli wspólnie 1/20 z gry!

Defensive clinic

Powiedzmy sobie od razu, że bez Capeli na atakowanej tablicy ta seria nie potrwa zbyt długo. Heat przy obecnym stanie kadrowym rywala mogą sobie bezkarnie pozwolić by frontcourt chodził w obronie na 6-7 metr, bo druga linia fizycznie boksuje się z Okongwu czy Collinsem bez strat pozycji. Emocji jak na grzybobraniu. Defensywna klinika po stronie Erika Spoelstry. Ciekaw jestem czy nadal będzie skory do podwojeń Younga kiedy któryś z jego kolegów odpali strzelecko. Jedyne na czym mogli wczoraj polegać ofensywnie Hawks to stacjonarne rzuty z półdystansu Gallo. Nieefektywne i wymuszone w samym założeniu.

Fizyczność i organizacja gry wyraźnie po stronie gospodarzy, a gdy z ławki na plac wszedł Duncan Robinson (8/9 zza łuku) to już można było zamknąć laptopa. W czwartej kwarcie Nate McMillan rzucił ręcznik. Mecz kończyli zmiennicy pokroju Kevina Knoxa czy rookie Jalena Johnsona.

Nets 114 Celtics 115

Jeden z najciekawszych meczów, jakie widziałem w tym sezonie, a końcówka (dwie ostatnie akcje) w wykonaniu Celtics to już mistrzowski basket.

DEFENSE…

Plan taktyczny od początku zakładał podwojenia Duranta (23 punkty 24 rzuty 6 strat) ilekroć piłka zmierzała w jego kierunku. A najlepiej gdyby w ogóle nie zmierzała. Z kuglarzem Kyrie oddającym rzuty o wysokiej skali trudności uznali, że mogą żyć. Jednak w ostatniej akcji nie było żartów, poszło podwojenie Irvinga, który piłkę oddał w ostateczności. Zwróćcie uwagę na pracę Al’a Horforda, chłop ma już swoje lata, wygląda jak sztywny kloc, ale zawsze wie gdzie się ustawić i jak zareagować. Wspólnie ze Smartem stanowią niezwykle niewdzięczną defensywnie kombinację:

LEADS TO OFFENSE!

Cierpliwie wyczekali Brooklyn do końca, to obrona miała popalone styki. Smart jaki pewniak! Efekt tego taki, że zmieścili layup na zwycięstwo równo z końcową syreną! Jayson Tatum z dorobkiem 31 punktów i 8 asyst ponownie jest bohaterem!

Kyrie Irvinga bostońska krucjata

Kiedy ludzi krzyczą “pi$da” albo “pier%ol się dzi$ko” nie da rady tego przyjąć bez reakcji. Oczekuje się od nas, zawodników, że będziemy pokornie znosić wyzwiska i pozwolimy się obrażać. Pier%olę to. To są playoffs!

Nie żeby wyzwiska odniosły jakikolwiek skutek, Kyrie ofensywnie był najpewniejszym punktem Nets, na jego koncie znajdujemy 39 punktów 5 zbiórek 6 asyst i 4 przechwyty. Trafił 12 z 20 oddanych (w tym wiele bardzo trudnych) rzutów, a także wszystkie 9 wolnych. Bezceremonialnie ogrywał wysokich przejmujących zasłony i tu jak sądzę leży element do poprawy jeśli chodzi o Celtów. Tak zwany pre-switching prezentowali niejednokrotnie w tym sezonie, a Nets to nie Golden State, zdążą posłać odpowiedniego człowieka do wysokiej zasłony. Co za tym idzie, obawiam się, że tego rodzaju produktywności KI nie powtórzy już w tej serii.

Kyrie jako obrońca?

Pcha łapy nieprzerwanie, gdyby mu skrupulatnie gwizdać hand checking i każdorazowe wkładanie łap w kozioł, nie dograłby czwartej odsłony. Arbitrzy widzieli jednak co się święci, Boston prowadzący piętnastoma w trzeciej kwarcie był gotów zamienić mecz w blowout, a to złe dla biznesu. Już jeden blowout widzieliśmy w Miami i wystarczy.

Celtics przyjęli więc na brodę najmocniejszy cios Nowojorczyków i utrzymali się na nogach. KD nie wyglądał najlepiej, ale koledzy: Mills, Dragic czy Claxton ogarnęli 13/20 z gry, co obok cyrkowych trafień Kyrie dawało im wszelkie prawo by skraść pierwszy mecz.

Gospodarze przez kilka ładnych minut czwartej kwarty zmiękli. Nie są wcale tak groźni jakby się wydawało gdy przeciwnik trafia rzuty i nie można przejść z obrony do ataku. Będą musieli więcej pokazać w ataku pozycyjnym gdy rywal podwaja Tatuma. Wczoraj nie mogli ukarać Brooklynu z czystej pozycji, ale zrzućmy to na karb nerwów. Tak czy inaczej, szykuje nam się zażarta seria!

Bulls 86 Bucks 93

Nie ma takiej opcji bym kolejny raz zaliczył 6/25 z gry. Nie chodzi o obronę, większość rzutów, które oddałem były z czystych pozycji, oddałbym je wszystkie jeszcze raz [DeMar DeRozan]

Na początku wydawało mi się, że obrońcy tytułu zbiją gości czterdziestoma. Wystawili non-shootera (Patrick Williams) przeciwko Giannisowi, który biegał sobie jak kurczak po wolnym wybiegu wspomagając w obronie wszystko, co przeszło przez pierwszą linię.

Potem jednak dał o sobie znać dobrze dysponowany Vucevic, a Milwaukee mimo najlepszych starań i świetnych pozycji – zaciekle pudlowali z dystansu.

Skończyło się na niemocy obu stron. Bucks choć złapali zawieszkę po pierwszej kwarcie i ani przez moment nie rozwinęli skrzydeł, wygrali to spotkanie lepszymi warunkami fizycznymi i zasięgiem. Wyobraźcie sobie, że choć mistrzowie popełnili aż dziewięć strat w czwartej kwarcie (robili wszystko, by ten mecz utopić) Bulls wciąż dali radę zdobyć ledwie 15 punktów!

• Middleton słaba selekcja rzutowa: 4/13 z gry przy 7 stratach!
• Giannis strefa podkoszowa zamknięta w czwartej ćwiartce
• każdorazowo gdy wprowadza piłkę na połowę rywala każdy gracz stoi, WTF?
• na szczęście w porę przebudził się closer Jrue Holiday (15/6/6)

Słowem, fatalny mecz po stronie mistrzów, ale wciąż wygrywają raczej komfortowo.

Pelicans 99 Suns 110

Chris Paul idzie po swój pierwszy pierścień mistrzowski, na wypadek gdyby ktoś jeszcze tego nie zauważył.

30 punktów, 12/16 z gry, 4/6 zza łuku, 7 zbiórek, 10 asyst, 3 przechwyty, 2 straty, +20 wskaźnika plus/minus.

To nie wszystko, dziewiętnaście punktów padło jego łupem w czwartej kwarcie gdy Pelikanom siadały nerwy i siły witalne. CP3 ma absolutną kontrolę nad tempem gdy, nie przyspieszysz go, nie wyminiesz, musisz poczekać na swoją kolej. Chłop ma taką technikę, że żaden Herb Jones ani zadziorny Alvarado mu nie stanowią. Widział już wszystko w swej trwającej siedemnasty rok karierze i wiele więcej. Jednocześnie, właśnie został najstarszym graczem w historii ligi, który zanotował 30/10 w meczu playoffs.

A więc mowa o legendarnej precyzji oraz… obronie. Jeśli wierzyć danym, posiadania Pelicans, w których najbliższym obrońcą był Mikal Bridges, zakończyły się skutecznością 2/16 z gry. Do tego środkowy DeAndre Ayton bronił bezpośrednio dwadzieścia akcji rzutowych, z czego goście zaliczyli 2/20. Jeden i drugi powinni zebrać punkty w głosowaniu na All-Defensive Teams. Bridges to równie dobrze może być DPOY w tym sezonie choć wątpię by otrzymał to wyróżnienie. Jest jednym z trzech finalistów obok Goberta i Marcusa Smarta.

NOLA nie pomogła ogromna przewaga na tablicach oraz 25 zbiórek Jonasa Valanciunasa. Suns wciąż wygrali w polu trzech sekund (!) głównie za sprawą przewagi w kontrze wynoszącej 15:2. Dość powiedzieć, że Pels ani przez moment nie prowadzili w tym spotkaniu, a w drugiej połowie zbliżyli się maksymalnie na 9 punktów.

Dobrego dnia wszystkim! b