Welcome to my World.

Zaczniemy trochę od końca, ale chyba nie macie mi za złe.

Bulls 100 Clippers 90

Nie ma Nikoli Vucevica, Chicago z dala od domu, stawia na dwa konie, a przeciwnik niełatwy. DeMar DeRozan otworzył mecz od airballa, w drugiej akcji został zablokowany, ale po tym nadeszły same dobre rzeczy. Clippers wyczerpani grą dzień po dniu postawili strefę, więc można powiedzieć że sami się o guza prosili.

Handoff po zejściu ze skrzydła plus zasłona i pierwszy rzut z ulubionego półdystansu czyściutko przeciął siatkę. Środkowi gospodarzy, czyli Ivica Zubac czy Isaiah Hartenstein umiejscowieni na szpicy strefy łatwo ulegali w grze 1-na-1, bo ruchy separacyjne DeMar ma przecież opanowane do perfekcji. To nie był dobry pomysł Tyronna Lue, ale przyznajmy, że jego ekipa miała problemy energetyczne. Konsekwentnie nie zamierzali podwajać DeRozana. W końcu daleki półdystans to najmniej opłacalne rzuty w koszykówce itp. itd.

Tyle, że DD wkrótce złapał taki rytm strzelecki, że zaraz trójkę przymierzył i to z powodzeniem. Mało tego, prowadzenie Bulls było dwucyfrowe. No więc nadeszły zmiany, posadzili na nim swojego najlepszego stopera Nico Batuma, ale to już było za późno. Nico zostawał na zasłonie, a Zubac wciąż nie zdążał. To nie Karl Anthony Towns, którego na podobnym patencie zneutralizowali w trzech meczach z rzędu, tutaj technika stoi na najwyższym poziomie.

Lubią się.

Trzecia kwarta najlepsza, zacieśnili pozycje na wprost kosza, więc Bulls próbowali wsadzić DD na post up. Wiele z tego nie wyszło, co najwyżej kilka wymuszonych wolnych, wynik dla gości trzymał dynamiczny LaVine, ale Clippers zbliżyli się i wynik był remisowy. W czwartej kwarcie trzeba było znów przemóc rywala toteż DeRozan na kontakcie wbił się pod kosz, tak można powiedzieć na styl Paula George’a. Świetny zawodnik, obaj są świetni. A dalej to już pewność siebie strzelca, trafienia z szóstego metra, po zasłonie, przez ręce. Na przekór gospodarzom, którzy frustrowali się nie mogąc DeMara spowolnić.

Truskawką na torcie było trafienie po spinie i pompce, takiej na wzór Kobe. Bo to Kobe był dzisiaj, a nie DD. Rzut jak możecie się domyślać, trafił do kosza, na dodatek z faulem. Innymi słowy, gość był dziś nie do zatrzymania: 35 punktów 7 zbiórek 5 asyst i uwaga 12/16 z gry plus 10/11 FT. Jak mówię, wspierał go Zuch LaVine, autor 29 punktów w tym sześciu trójek. We dwóch rozrzucali miejscowych, ale to DeMar był liderem. Coś pięknego.

Na miejscu Clippers byłbym ostrożnym optymistą. Zespół ma kozacki potencjał, Serge Ibaka biega już po parkietach G-League, a Kawhi Leonard choćby rok pauzował, walorów stracić nie powinien. W końcu wróci.

Spurs 106 Lakers 114

Prośby starego admina zostały wysłuchane. Anthony Davis (34 punkty 15 zbiórek 6 asyst) w pierwszej piątce, dominujący wydarzenia z pozycji centra! Żadnych słoni pod koszem czopujących przestrzeń. Dwight Howard dziesięć minut na parkiecie, DeAndre Jordan zero. Oczywiście warunki były sprzyjające. Po pierwsze Spurs nie mają środkowego bez pauzującego Poeltla. Po drugie do składu wrócił Talen Horton Tucker, co przydało chłopom wszechstronności defensywnej.

Frank Vogel przyznał, że do powrotu LeBrona w wyjściowym składzie grać będą: AD, Melo, THT, Bradley i Russ.

Monster game

W poprzednim meczu widzieliśmy jak Kristaps Porzingis nawrzucał Spurs 32 punkty stąd nie było wątpliwości, że AD czeka mocne spotkanie, o ile nic nieprzewidzianego się nie wydarzy. Davis otworzył po męsku, żadnego przystawania na rzuty z pięciu metrów. Konsekwentnie wbijał pod kosz bezradnego Drew Eubanksa, dobijał własne niecelne rzuty, a nawet sam do siebie rzucił alley oop o tablicę. Po akcjach dwójkowych rolował pod kosz bez wydziwiania, a gdy obrońcy szli pod zasłoną, wyskakiwał do rzutu za trzy. Dość powiedzieć, że do przerwy miał na koncie bodaj 27 punktów. Powiedzmy uczciwie, zagrał na miarę swojego przeogromnego talentu. W drugiej połowie podwajany do nieprzytomności w pierwszej chwili od złapania piłki. Fort utrzymali rzutowo Ellington, Monk, Melo, Westbrook oraz Horton Tucker (17 punktów 50% z gry). No właśnie, ten ostatni stanowi ważne ogniwo w obronie. Kryje ludzi z pozycji 1-4 a to się rzadko zdarza. Z nim w składzie LAL są zdecydowanie bardziej kompetentni na własnej połowie.

Wśród gości tradycyjnie numerem jeden Dejounte Murray. Po zasłonie rozbijający miejscowych z ulubionego półdystansu, oddający rzut sprzed twarzy cofającego się Davisa, za szybki w koźle nawet dla THT nie zamykającego linii końcowej, atakujący 1-na-1 ze skrzydła bezradnego Melo, siejący zza łuku po szybkim przejściu do ataku. Chłopak zdecydowanie poprawił się jako catch and shooter. Przez cały wieczór wypracowywał solidne pozycje, ale koniec końców najważniejsze okazje spudłował, a Laker mogli odetchnąć z ulgą.

Szacun dla SAS za nawiązanie walki w czym wielka rola nie tylko Murraya, ale też celnych trafień Keldona Johnsona czy Devina Vassella.

Bucks 100 Hawks 120

Mike Budenholzer nigdy nie należał do moich ulubieńcow. Jeśli ktoś w serii playoffs przeciwko KD przez pięć kolejnych meczów uprawia drop coverage, jak klei się do kontuzjowanego, niezdolnego minąć Hardena, to rozmijamy się poglądami. Aktualnie jak wiadomo, Bucks nie mogą skorzystać z usług Brooka Lopeza i Khrisa Middletona, ale do diaska. Dlaczego ten zespół do dziś nie ma choć jednej zagrywki pod Giannisa? Początek sezonu zwiastował większą świeżość i lepiej wyglądające rzuty Greek Freaka, który obecnie wraca do starych przyzwyczajeń tj. bicia w mur. Mówiąc to bilans 6-8 obrońców tytułu nie dziwi.

Trae Young (42 punkty 8 zbiórek 10 asyst) otworzył mecz od czterech trafień zza łuku. Atakował po zasłonie albo dwóch. Którykolwiek wysoki do niego wychodził (nie był to Giannis) skazany był na łaskę małego jastrzębia. Jrue Holiday jest świetny w obronie 1-na-1, ale Clinta Capeli nie przejdzie, a środkowi są na wstecznym. Co gorsza, im wyżej do niego chodzili, tym gorsze były ich pozycje do zbiórki. Ofensywną tablicę Hawks wygrali 15-4!

Co jeszcze chcecie wiedzieć?

Warriors 102 Hornets 106

Wybitna niemoc Wojowników. Dawno nie widziałem tak wielu przestrzelonych prób nie tylko u Stepha, ale zarazem wszystkich jego koleżków. Jordan Poole 13 punktów do przerwy i zero w drugiej połowie. Pozycje osiągali niezłe, ale no co zrobisz? Draymond Green kombinował, walka była do końca, ale ten ostatni jump ball schrzanił. Zaspał. Może niepotrzebnie na siłę grali na Stepha, ale i tak są świetni.

Charlotte gdy atakuje po zbiórce jest bardzo dynamiczne. LaMelo, Rozier, Bridges, Hayward, Oubre to są niezywkle utalentowani i groźni gracze ofensywni. No i właśnie, najlepszym graczem drugiej połowy był zdecydowanie Terry Rozier, kompletnie niewidoczny, nieefektywny do przerwy, w drugiej połowie zdobył 20 punktów! Dobrze wiedzieć, że po urazie kostki nie pozostał ślad.

Kuminga bardzo obiecujący defensor. Wiggins za mało podań w drugiej połowie. Looney to nie jest starter mistrzowskiego zespołu. Iguodala pewnych rzeczy w wieku 53 lat także nie przeskoczy.

Suns 115 Rockets 89

Młodzi chłopcy rakietowcy to dla Chrisa Paula i spółki nie przeciwnik. Świadczy o tym choćby kozioł między nogami rywala zakończony firmowym trafieniem z półdystansu CP3.

Zgodnie z oczekiwaniami mecz zakończył się kontrolowanym blowoutem. Sześciu graczy Słońc z dwucyfrową zdobyczą punktową. Najlepszym strzelcem tradycyjnie pan Devin Booker, autor 26 punktów 5 zbiórek i sześciu asyst.

Nets 120 Thunder 96

To pierwszy raz gdy widzimy KD i Hardena w jednym zespole w hali OKC odkąd dziesięć lat temu rozpadł się ten świetny, młody zespół Thunder 2011/2012. Nie było mowy o nawiązaniu walki. Nie w obliczu takiej przewagi doświadczenia i talentu podkreślonej przez:

• 33 punkty Duranta na siedemnastu rzutach
• 16 punkty i 13 asyst Hardena
• 9/12 zza łuku Patty’ego Millsa
• 15 punktów 8 zbiórek LaMarcusa Aldridge’a

Blazers 95 Nuggets 124

Dame Lillard nieobecny. Obrona miejscowych znów wbiła zęby w rywala. Na wysokości 1300 metrów nad poziomem morza gra się trudno. Już samo oddychanie sprawia problem po wyjściu z samolotu.

CJ McCollum robił co mógł, ale w pojedynkę nie poradzi. Joker (28/9/9) niepodwajany ograł  niemiłosiernie byłego kolegę z zespołu Jusufa Nurkica. Pomyśleć, że parę lat wstecz zastanawialiśmy się który center lepszy…

Pierwszoplanowe postaci spędziły na parkiecie po dwie kwarty. Mecz był nieformalnie rozstrzygnięty na długo przed końcową syreną. Uwadze wszystkich polecam postać Bonesa Hylanda. 188 centymetrowy, filigranowy latawiec prezentujący wyjątkową zadziorność i pewność siebie po obydwu stronach parkietu. 12, 15, 18 punktów w trzech ostatnich meczach. Bez wycofanego w ostatniej chwili Willa Bartona dostał dziś ekstra ekspozycję.

Dziękuję za uwagę. B