W sporcie zdominowanym przez graczy utalentowanych ofensywnie, aby odnosić sukcesy zawsze trzeba kogoś od tak zwanej brudnej roboty. Twardego gościa, który walczył będzie za ciebie pod tablicą, a także nie pozwoli na bezkarne wejścia w pole trzech sekund. Nie byłoby mistrzowskiej parady Heat bez Chrisa Bosha, ani pierścieni Michaela Jordana gdyby nie Horace Grant czy Dennis Rodman.

Dziś rozmawiamy właśnie o najlepiej zbierającym graczu w historii ligi. Dennis Rodman przyszedł na świat w trudnych warunkach. Ojciec, pilot armii amerykańskiej, chyba nigdy nie potraktował matki zawodnika na poważnie. Opuścił rodzinę niedługo po narodzinach syna. Doświadczenie to wywarło ogromne piętno na psychice przyszłej gwiazdy NBA, od tamtego czasu Dennis pragnął być potrzebny ludziom i akceptowany. Koszykówka nadawała sens jego życiu, a on sam, nie odnajdując się w roli gracza ofensywnego – znalazł dla siebie niszę.  Postanowił zostać najlepszym obrońcą, jakiego widział świat.

Nie było dlań piłek straconych, nie dbał o zdrowie, zostawiał na parkiecie całego siebie. Szybko zrozumiał, że swą zaciętą postawą i odpornością psychiczną potrafi sfrustrować najlepszych graczy. Jak mówi Joe Dumars, kolega Dennisa z zespoły Pistons:

To jedyny zawodnik, jakiego znam, który potrafił pokryć na parkiecie wszystkie pozycje. I nie mówię w sensie: przejąć krycie na chwilę. Mówię: zdominować, odciąć, pozbawić woli walki.

1

Facet był najlepszym zbierającym ligi przez siedem (sic!) kolejnych sezonów. Nie wiem co jest bardziej imponujące: średnia zbiórek, którą wówczas uzyskiwał (od 14,9 do 18,7) czy warunki fizyczne, przy jakich tego dokonał, mówi Michael Jordan:

Większość ludzi myśli, że ma 206 cm i 117 kg, tymczasem Dennis był może 2 centymetry wyższy ode mnie, mierzył 200 centymetrów i ważył 100 kilo. Jego wpływ na grę był jednak o wiele większy.

1

czytaj dalej >>