Jednak nawet ta metamorfoza nie przyniosła gościowi miejsca w wymarzonym ASG. Nagrodą pocieszenia miał być tytuł dla najlepszego obrońcy, przyznawany na zakończenie sezonu. Tę statuetkę przyznano jednak Dwightowi Howardowi. Smith uplasował się w drugiej piątce najlepszych defensorów ligi, co było dla niego upokorzeniem. W następnym sezonie powrócił do starych nawyków rzucając z dystansu oraz półdystansu kiedy tylko miał po temu okazję. To był jego koniec w poukładanej i profesjonalnej Atlancie.

Świeży start zaproponował mu Joe Dumars w Detroit. Jak skończyła się ta historia wiemy wszyscy doskonale. Pyskówki w prasie i łkanie o brak powołania do Meczu Gwiazd powróciły w postaci złej karmy. By dobić bardziej Josha, gdy ten przeszedł do Pistons na jego miejsce Hawks podpisali Paula Millsapa, który już w pierwszym roku gry w Atlancie z woli trenerów dostąpił gry w ASG.

Lance Stephenson

“Born Ready” nie od początku był gotowy. Przez trzy długie sezony z zapychacza ławki systematycznie przebijał się w hierarchii aż dotarł do roli pierwszego rzucającego-obrońcy w ostatnim roku w Pacers. Dla ukazania jego postępu podam średnie jakie uzyskiwał przez 3 lata:

2011-12: 2.5 punktów, 37% z gry, 1.3 zbiórek, 1.1 asyst
2012-13: 8.8 punktów, 46% z gry, 3.9 zbiórek, 2.9 asyst
2013-14: 13.8 punktów, 49% z gry, 7.2 zbiórek, 4.6 asyst

Klasyczne od pucybuta do gwiazdora. Wybrany z 40. numerem draftu zrobił w Indianie naprawdę ogromny postęp. Zeszły sezon zakończył jako lider NBA w ilości triple-double, z którym flirtował praktycznie co spotkanie. Wykazywał się ponadprzeciętnie w obronie, jednak to właśnie jego wszechstronność stanowiła jego atut.

Jeżeli nie siedział mu rzut, szukał partnerów na wolnych pozycjach oraz walczył o każdą zbiórkę. Kiedy jednak miał dzień, a piłka raz za razem wpadała do kosza również nie rezygnował z kreowania innych. Zawsze był gotowy do gry oraz pełen niespożytej energii, która udzielała się reszcie zespołu. Posiadał niezwykły ciąg na kosz, który przychodził mu z łatwością, dzięki warunkom fizycznym. Można powiedzieć, że niszczył mniejszych od siebie, a potężniejszym stawiał twarde warunki. Znakomity w izolacjach, pick’n’rollu oraz grze z kontry. Kiedy miał kaprys potrafił też seryjnie łamać obrońcom kostki, zostawiając ich wstrząśniętych i zmieszanych.

CZYTAJ DALEJ >>