WTMW.

Noc nieprzespana, ale jest satysfakcja. Gotowi?

Pistons 102 Sixers 110

Joel Embiid stanowi problem: 30 punktów 18 zbiórek 3 asysty 13/15 FT. Wybitnie utalentowana jednostka o wielkim cielsku i przewadze fizycznej. Absencja playmakera Bena Simmonsa wymaga dodatkowo od niego czegoś ekstra, odrobiny szaleństwa i kreatywności, którą Kameruńczyk bierze na swoje potężne barki z radością. Widzieliśmy pełen wachlarz: low post, półdystans, daleki półdystans, kozłowanie, podanie za plecami, zbiórki w ataku, firmowy pump fake, a na koniec trójkę z odejścia.

Sixers krążą wokół niego, Tobias Harris dokleja przeważnie jakieś punkty, ale to jest dodatek, żaden difference maker. Gość, który nie potrafi niczego wykreować w koźle siedzi na maksymalnym kontrakcie! Problemem zespołu Doca Riversa jest deficyt głębi i wszechstronności, a także fakt, że bardzo ograniczony mają w tym momencie potencjał wzrostowy. Jeśli nie pozyskają wartościowego materiału ludzkiego w transferze za Bena, ten sezon (i kolejne) będą przegrane. Tyrese Maxey i wracający do składu Shake Milton są sympatyczni, ale umówmy się: to gracze zadaniowi. Co gorsza, Doc Rivers to jest relikt trenerski, zwłaszcza jeśli chodzi o warsztat ofensywny. Królestwo temu, kto powie co właściwie grają w ataku Sixers.

Lider zagrał dziś jak z nut, zespół trafiał 44% zza łuku, a oni znów mało nie przerżnęliby w czwartej kwarcie z fatalnymi, pozbawionymi rozgrywającego, Pistons.

Hawks 111 Wizards 122

Oba zespoły grały dzień po dniu. Nogę uszkodził podkoszowy Daniel Gafford więc gospodarzom został jeden środkowy Montrezl Harrell, który umówmy się, że defensywnie nie jest mocny, choć starań mu oczywiście nie odmawiam. Szykowaliśmy się na serię lobów pod kosz do Clinta Capeli (over 10.5 punktów) oraz Johna Collinsa. Tak też było, po trzech minutach Capela miał na koncie sześć oczek (w sumie jedenaście). Wówczas miejscowi wzięli czas i od tego czasu rolującego gracza ATL pod obręcz odprowadzał dodatkowo obrońca ze skrzydła. To zmieniło grę. Wyrównało szanse.

Na dodatek okazało się, że Kentavious Caldwell Pope trafia na zawołanie, a Bradley Beal tańczy z rywalami jak Kevin Costner z wilkami. Jakość defensywy Hawks oceniam na trzy z plusem. Wyglądali fatalnie. Beal jeśli sam nie kończył akcji był jak namagnesowany. Latali za nim podczas gdy na słabej stronie parkietu Kuzma czy Aaron Holiday grali pick and rolla de facto dwóch na dwóch. Dodaj blisko 40 procentową dyspozycję Wizards zza łuku, a końcowy obraz przestanie dziwić.

Capela zdominowany na tablicach przez Harrella. Youngowi nie siedziało (6/17 z gry) nie miał siły w nogach, wyglądał na zmęczonego. Kevin Huerter nie pokazuje nic. Bogdanovic odpuszczał dziś trójki z wolnych pozycji, ale jako jedyny wie czym jest poruszanie się bez piki. Cameron Reddish choć nawrzucał punktów gra kompletnie bez kontroli. Chaos zaprowadza na parkiecie, nic nie widzi wokół siebie. A właśnie, tak dla kontrastu, Wizards popełnili dziś tylko 6 strat!

Knicks 104 Bulls 103

Wszedłem w ten mecz na grubo, jeśli wiecie co mam na myśli. Oglądałem uważnie. Byłem dumny z siebie oraz z zespołu Toma Thibodeau, który rozczłonkował, sfrustrował i narzucił swój styl gry przeciwnikowi. Knicks prowadzili trzynastoma punktami na trzy minuty przed końcem, mieli wszystkie elementy ogarnięte. A potem nadeszło dziwne rozluźnienie, Bulls zdobyli dwanaście punktów z rzędu (!) i tylko seria niefortunnych zdarzeń po obu stronach sprawiła, że wynik końcowy wygląda jak wygląda.

Taj Gibson wpuszczający LaVine’a (25/6/3) pasem środkowym na wsad. Julius Randle (13/16/9) pudłujący dwa najważniejsze rzuty wolne meczu. DeMar DeRozan (20/3/5/2) następujący na linię końcową. Nieogarnięty w ostatniej akcji Nikola Vucevic (22/8/6) podprowadzający trzymetrowego Mitchella Robinsona pod próbującego wygrać mecz DeMara… sporo by pisać, ale to trzeba obejrzeć.

Oba zespoły mają wiele atutów i jeśli wszystko będzie się należycie rozwijać, powalczą o najwyższe laury w konferencji! Derrick Rose (12/4) i Immanuel Quickley mają w nosie presję na piłkę. Zwłaszcza ten pierwszy jeździ pod obręcz jak szatan, jakby to był 2011 rok. RJ Barrett (20 punktów) jest ponadprzeciętnym obrońcą indywidualnym, a na dodatek wyraźnie rozwija się ze słabszą prawą ręką. Parokrotnie wjechał na prawo (czym zaskakiwał scouting rywali) parę razy podawał też prawą ręką.

X’s & O’s

Thibs miał w playbooku podwajanie Vuca poniżej linii wolnych, DeRozana w koźle i LaVine’a na zasłonie. Rotowali pięknie wielokrotnie wymuszając strat i zamykając na kłódkę ofensywę Chicago. Jedna zła rotacja i diaboliczny Tom brał przerwę na żądanie. Trzeba przyznać, że zespół pracuje pięknie, potencjał jest niezmierzony. Trochę im popsuła szyki podkręcona kostka Robinsona, Taj Gibson grał zbyt wiele minut ciągiem (Nerlens Noel wciąż nieaktywny) ale ostatecznie, jak pisałem wyżej, Mitchell wrócił na plac.

Julius Randle jest kompletnie bez formy strzeleckiej, ale jako playmaker wygląda świetnie. Miał przewagę fizyczną, zwłaszcza po przekazaniu krycia dajmy na to przy Lonzo Ballu (6/6/4) którego zneutralizowali. Julek ustawiał się na post up, wypatrywał podwojeń, obsługiwał snajperów podając często w poprzek parkietu. Wszystko to bardzo fajne pomysły (i wykonawstwo!) Kemba (21/4/2) Fournier, Rose, Burks nie zawiedli w swoich epizodycznych rolach strzeleckich. Co jest ważne Thibodeau tworzyć chce dwie równorzędne piątki. Każdy ma tutaj zastępcę. Randle’a w roli point-forwarda z różnym skutkiem na razie, ale próbuje zastępować Obi Toppin.

Podwojenia i doza dopuszczonego kontaktu wyraźnie sfrustrowały Zacha LaVine’a. Chicago miało kilka dziarskich momentów. Zach wiadomo, jego dynamiki nie sposób ogarnąć gdy się rozpędzi albo skacze do rzutu. DeRozan jeden na jeden również bywa nie do zatrzymania. Alex Caruso (10 punktów 6 asyst) ma wybitnie szybki orient i ręce, dwie najefektowniejsze akcje spotkania to właśnie jego zasługa. Tym niemniej, mocno go dziś obili fizyczni Knicks.

Minus stanowili chwilowa niegramotność Vuca w obronie oraz brak doświadczenia Patricka Williamsa, który jednak wyraźnie poprawił się w dalszej części gry. Bulls zaliczają więc pierwszą porażkę w tym sezonie. Przegrali zbiórkę 37-49 jednak popełnili znacznie mniej strat i grali bardziej zespołowo. W asystach 25-16! Tutaj także potencjał jest ogromny. W każdym razie oglądanie obu ekip w akcji było gratką nieporównywalną z sieczką, jaką zazwyczaj serwuje nam NBA o tej porze roku.

Jazz 122 Rockets 91

Szkoda klepać w klawiaturę. Mecz był nieformalnie zakończony po pierwszej kwarcie (32:18). Trener gospodarzy zabrał z placu swych młodych podopieczny po dwudziestu minutach by się zastanowili nad sobą i odpoczęli. Jalen Green i Kevin Porter Junior (4/19 z gry) dostali od Utah srogą lekcję koszykówki.

Spurs 99 Mavericks 104

Goście prowadzili dwucyfrowym wynikiem w pierwszej kwarcie, w której Luka Doncic zaliczył zero asyst i zero zbiórek siedząc niepysznie na ławce rezerwowych. Było trochę zmian w piątce, Kristaps Porzingis wciąż narzeka na plecy, nie zagrał. Zespół z powrotem na prowadzenie powiedli Jamal Brunson (19 punktów 7 zbiórek 5 asyst) i Maxi Kleber (12 punktów 10 zbiórek 6 bloków 4/8 zza łuku) z kolegami zmiennikami.

Spurs nie zdobyli niczego przez prawie osiem minut. Gospodarze odrobili straty serią 16:0. Dopiero na to wszedł Luka. Zdecydowanie nie jest to wymarzony początek sezonu dla Słoweńca (7 strat) ale trzeba przyznać, że w drugiej połowie ciągnął wynik, wbijał się cielskiem na obręcz i trafił bodaj osiem rzutów z rzędu. Zakończył z dorobkiem 25 punktów 3 zbiórek i 5 asyst.

SAS drapią ile mogą. Dawali sobie szanse na zwycięstwo po trójce świetnego po raz kolejny Dejounte Murraya (23 punkty 10 zbiórek 8 asyst 10/17 z gry) ale jego kolejna akcja podkoszowa nie przyniosła powodzenia. Dallas odpowiedzieli z drugiej strony i było po herbacie. Takie to uroki młodych zespołów na dorobku, biją się o zwycięstwo, ale nie potrafią odpowiednio zamknąć spotkania.

22-letni atleta Keldon Johnson zaznacza się czasami, głównie w meczach ze słabym przeciwnikiem. Lonnie Walker wygląda… niezmiennie obiecująco, tak od paru lat. Popovich mu nie ufa, nie wystawia w końcówkach, bo jego decyzyjność z piłką jest wątpliwa. Woli 27-letniego Derricka White’a, który ofensywnie wygląda fatalnie. Pod względem technicznym niczego mu nie brakuje, ale dziewięć punktów od combo-guarda w piątce tak spragnionej ofensywy to za mało. Chyba się trochę gryzą z Murrayem jeśli chodzi o role, liderowanie na boisku.

Bryn Forbes 5/7 zza łuku, piętnaście punktów, ale drugie tyle oddał w obronie. To nie Milwaukee, nie ma tutaj komfortu Giannisa Antetokounmpo za plecami. Nie ma Tima Duncana.

Grizzlies 104 Warriors 101 (OT)

Stephen Curry (36 punktów 7 zbiórek 8 asyst) pierwszą połowę zaczął i skończył z kopyta. Nowością w repertuarze są rzuty z jednej nogi, oddawane z odległości dziewięciu metrów od obręczy. Dubs mieli rywali na linach przez trzy czwarte meczu, prowadzili dziewiętnastoma punktami!

Minusem były 23 popełnione straty. Steph (ponownie) padł w końcówce / dogrywce, był zajechany jak pięty Barabasza. Draymond Green stał wysoko z piłką i szukał wzrokiem swojego funfla. Ofensywna stanęła. Przez pięć doliczonych minut zdobyli… 3 punkty. Karkołomny styl oraz braki gabarytowe sprawiły, że nie utrzymali tempa. Tym bardziej, że Memphis jak mówię, jest mocniejsze fizycznie, a sędziowie pozwalali dziś na wiele kontaktu.

Można mieć pretensje do Steve’a Kerra, że wystawia na plac lineup z trzema non-shooterami, ale facet nie ma niekiedy wyboru. Andre Iguodala dobra robota przeciwko Morantowi (30/7/5/4) który większość szkód wyrządził chłopakom przez pierwsze trzy kwarty. Szybki jest niesłychanie, zobaczcie:

Dubs to jest zaawansowana taktycznie grupa, której egzekucja wymaga zdrowia i dobrej dyspozycji. Jordan Poole nieefektywny, uwielbia rzuty z odejścia, ale gdy nie siedzą, trzeba go zwijać z placu. Poza tym zabrakło minimalnej dozy szczęścia, zwycięstwo było na wyciągnięcie ręki. Memphis z drugiej strony imponująco zamknęli strefę podkoszową. Jaren Jackson Junior to wciąż tylko wersja demo w ataku Townsa, nie idzie mu często, ale zasłonę przejąć potrafi! Fajny zespół, wydrapane zwycięstwo back to back – szacunek!

Dobrego dnia wszystkim. B

Dziękujemy naszemu wczorajszemu patronowi – Wojtkowi F – Twoje zdrowie przy weekendzie!

Aha, jeszcze na koniec info od naszego partnera strategicznego. EWINNER ma dla Was specjalną ofertę. Kto zarejestruje się na na EWINNER otrzyma dostęp do miesięcznego pakietu SPORT w ramach Canal Plus Online. Wystarczy:

• założyć nowe konto z kodem promocyjnym
• przejść pełną rejestrację w ciągu 7 dni od daty założenia konta
• zagrać pierwszy zakład w ciągu 7 dni od daty rejestracji.

Po spełnieniu tych warunków wystarczy się już zgłosić do naszego DOK-u po voucher na C+.

https:/www.ewinner.pl/gwba

Szczegóły dostępne tutaj: https://ewinner.pl/strona/canal-plus. Promocja łączy się z bonusem na start do 610 PLN po rejestracji z kodem. Co można obejrzeć w ten weekend w Canal Plus? Między innymi niedzielne spotkanie pomiędzy Dallas Mavericks a Minnesotą Timberwolves.