#Wróg numer 1

Zażywanie narkotyków to w USA wróg publiczny numer jeden!- grzmiał w kongresie prezydent Reagan, wypowiadając wojnę narkotykom w 1981. Było to zdanie nie tylko jego, ale większości opinii publicznej. Po radosnym czasie eksperymentów z rozmaitymi substancjami, jaki miał miejsce w latach sześćdziesiątych i pierwszej połowie siedemdziesiątych, nadszedł czas odwilży. Wielu uważa, że War on Drugs była przede wszystkim wojną z narkotykowymi kartelami z Ameryki Południowej, ale nie tylko.

To o marihuanie Reagan mówił, że “jest najniebezpieczniejszym narkotykiem na amerykańskich ulicach”, a po tym jak u 30 tys. żołnierzy z Wietnamu okazało się uzależnionymi od heroiny (w samym tylko 1971, gdy to zbadano), armia wprowadziła testy. Z trawką  zaś, walczono nawet na niwie akademickiej. Już gabinet Nixona, urzędującego w latach 1969-1974, zakazał uczelniom badań nad medycznym zastosowaniem cannabinoidów. NBA nie mogła ryzykować, zwłaszcza, że w swojej szafie też miała kilka śmierdzących trupów. To tylko figura retoryczna, ale śmierć Lena Biasa jest jednym z przypadków, które mam na myśli.

Historię Lena Biasa opisywałem już kilkakrotnie, jednak nie przypominam sobie, bym uwzględniał w starszych artykułach kontekst polityczny. Prezydent Nixon wysłał rodzinie Bias odręcznie napisany list. W przemówieniu dla kongresu, w którym przyznano 1.7 miliarda dolarów na walkę z narkotykami (Anti Drug Abuse Act), nazwisko Len Bias padło 11 razy.

Innym jaskrawym przypadkiem był Sugar Ray Richardson, również uzależniony od kokainy. Jego wyrzucenie z ligi zbiegło się ze śmiercią Biasa.  Było pokłosiem regulacji antynarkotykowych wprowadzonych w 1983. Stern wspomina, że trzeba było coś zrobić, bo dostawał sygnały, że gracze przychodzą najarani na mecze. Mimo to, twardy zakaz palenia nastał dopiero w roku 1999, wcześniej patrzono trochę przez palce (sytuacja  trochę podobna do tej z HGH, czyli hormonem wzrostu- zakazany od dawna, ale testy na obecność prowadzi się dopiero od dwóch lat). Wpadki graczom zdarzały się głównie na lotniskach, bo tam kontrole są najbardziej drobiazgowe, a latanie wpisane jest w zawodniczą codzienność. Również dziś kwestia przemieszczania się jest podstawowym argumentem Adama Silvera przeciw legalizacji trawy.

#Zielone liście na czarnej liście

MKOl zakazał gandzi w 1998. NBA była więc druga ze swoimi regulacjami. W 2004 doszusowała WADA. W 2017 NBA, w nowej umowie CBA, ponownie potępiła palenie trawy (wpisując ją jednak w innym miejscu niż wymienione niżej substancje), ale w dokumencie pojawił się szereg płynnych zapisów, pozostawiających możliwość interpretacji, a także chroniących dobre imię i prywatność zawodników.

Zawieszenie następuje dopiero po trzeciej wpadce, ale klubu nie informuje się o wynikach, więc dowiedzą się dopiero po trzecim razie, że ktoś miał coś na sumieniu, gdy dostaną info, że należy delikwenta zawiesić. Nie dowiedzą się też za co (a nawet jeśli oni tak, to opinia publiczna- nie). Opublikowana notka zdradzi jedynie, że do zawieszenia doszło może z powodu PED (performance enhancing drugs, czyli koks) lub Substance of Abuse (używka). Lista tych drugich jest całkiem okazała:

Wpisanie jej w odrębnym paragrafie to krok w dobrą, zdaniem zwolenników legalizacji, stronę. Przeciwnikom wytrąca z ręki pytanie “to co będzie następne?”, a także czyni bezużytecznymi jaskrawe przypadki narkotykowych śmierci, takich jak kazus Lena Biasa. Powoduje, że palaczy nie wrzuca się też do jednego wora z alkoholikami (pamiętacie Vina Bakera? jego karierę skończyła wóda, również Ron Artest przyznawał się do popijania w przerwach meczu) przez co nie da się im już dłużej przyprawiać gęby patusów i sprawców wypadków. W zasadzie jedynym istotnym argumentem przeciw, pozostaje kwestia regulacji federalnych, w związku z przemieszczaniem się graczy podczas sezonu. Lecz to, tak naprawdę, żaden argument. To co, po małym buszku, panie i panowie? 😉

[BLC]