WTMW.

Heat 122 Bucks 138 [1-1]

Krótko przed meczem dowiedzieliśmy się, że Giannis Antetokounmpo jednak nie zagra, co wywołało spory niepokój u kibiców Milwaukee, bo przecież Miami stało przed niepowtarzalną szansą objęcia prowadzenia 2-0 w serii i to na wyjeździe. Niepokoje prędko zostały jednak odżegnane. Główną różnicę stanowiło przesunięcie w ataku Brooka Lopeza (25 punktów 12/17 z gry) który nie stał już jak turysta spacerowicz na obwodzie w oczekiwaniu na lepsze jutro, ale zgodnie z logiką (!) wykorzystał zmiany krycia Miami i poszedł bić się pod kosz. Pisałem o tym przy okazji ostatniej relacji.

Takie proste! Przejmowany przez rywali o dwie głowy niższych w samej tylko pierwszej kwarcie Brook zanotował 7/9 z gry, z czego wszystko to głębokie dogrania, spod samej dziury. Erik Spoelstra skontrował bardziej tradycyjnym ustawieniem z wysokimi z tyłu i już wkrótce lawina trójek Milwaukee całkowicie przysypała Heat. Gospodarze zanotowali 9/15 zza łuku na przestrzeni dwunastu minut obejmując trzydziestopunktową przewagę! Po przerwie było to samo, w kulminacyjnym momencie Bucks byli 36 oka z przodu i zapewniam, że gdyby nie zdjęli nogi z gazu, jak nic padłoby 150 punktów. Co może zrobić Miami? Wziąć głęboki oddech. Przy odpowiednim ustawieniu po stronie Milwaukee, ich margines błędu jest znikomy, bez względu na obecność Giannisa. Wyzwaniem będzie wyrwać choć jeden mecz w Miami. Aha, Duncan Robinson jest najbardziej przepłaconym zawodnikiem dzisiejszej NBA.

Statystyki: siedmiu graczy Bucks z dwucyfrową zdobyczą punktową | 25/49 zza łuku | piętnaście oddanych rzutów z gry więcej niż rywale | 20-9 w punktach z kontrataku.

Lakers 93 Grizzlies 103

Tutaj podobna sytuacja. Memphis bez kontuzjowanego Ja Moranta, polegające na swym środkowym. O kim mowa? “Nasz człowiek” (wyjaśnijcie proszę w komentarzach o co chodzi, bo dostaję maile) z pierwszego meczu, czyli Xavier Tillman, a na jego koncie odnaleźć dziś można rekordowe 22 punkty 13 zbiórek przy 10/13 z gry! Jak to się stało? Energia i ambicje zawodnika, szybkie przejścia z obrony do ataku i biegi na obręcz. Po drugie lekceważący stosunek rywali, gdy cała uwaga obrony skierowana była na Jarena Jacksona czy Desmonda Bane’a próbującego urwać się do rzutu po zasłonie, Tillman brał na plecy znacznie słabszego fizycznie Vanderbilta i wpychał pod kosz.

Jednocześnie powiedzmy sobie od razu, koszmarny występ po stronie Anthony’ego Davisa: 1/9 z gry w pierwszej połowie, dominacja Grizzlies wokół obręczy, 29-23 w zbiórkach i piętnaście punktów prowadzenia do szatni. Nie wiem co się stało z AD, ale jego przewodnictwo nerwowe dostało częściowego paraliżu. Otrzymał dwa wymowne bloki od o połowę od siebie mniejszego Johna Konchara. Znacie? Jeśli nie to chociaż popatrzcie:

Get that weak stuff outta here!

Trener gości Darvin Ham moim zdaniem powinien przemyśleć podwyższenie składu, przynajmniej w niektórych momentach. Dać Davisa na czwórkę, w bój posłać Wenyena Gabriela bądź Mo Bambę. Pięć minut na pełnej kursywie dla zaznaczenia się w roli, zmęczenia rywala, być może wymuszenia paru fauli albo zdobycia paru łatwych punktów. Coś na wzór JaVale McGee za najlepszych czasów w Golden State.

LeBron mimo uzyskanych 28 punktów i 12 zbiórek nie wyglądał dobrze. 1/8 zza łuku i deficyty w obronie. Jak pisałem ostatnio, piłkę rzuconą blisko kosza wciąż potrafi na refleksie zablokować, ale jako tzw. chaser, czyli zawodnik odpowiedzialny za krycie strzelców, a już na pewno poruszających się po zasłonach bez piłki, LBJ bezczelnie odpuszcza. W końcówce nawet nie podniósł ręki do celującego Dillona Brooksa, który przypieczętował zwycięstwo Misiów.

Brooks skwitował to następującymi słowami.

Nie dbam o to co mówi czy robi na parkiecie, nie obchodzi mnie to. Jest stary. Przebrzmiały. Nie szanuję nikogo dopóki nie wrzuci mi czterdziestu. Szkoda, że nie miałem okazji stanąć naprzeciw niego gdy był w Miami czy Cleveland. Byłoby trudniej.

Oho, shots fired! Jednak trzeba przyznać, Lakers wyglądali fatalnie zarówno pod względem energetycznym, co taktycznym. Zmarnowali ogrom posiadań próbując za wszelką cenę wrzucić piłkę w środek do AD, kiedy ten miał problem by się umocować na dole. Wokół nikt się nie ruszał, nie ścinał, nie wierzgał nogami, patrzyli jak się Davis bije o pozycje i przegrywa. A gdy mu się udało otrzymać piłkę, nadchodziło podwojenie, którego z racji wolnego procesora nie potrafił pokarać. Słaby, słaby mecz. Najpewniejszym graczem był ten ciemnoskóry Japończyk, autor 20 punktów.

Wolves 113 Nuggets 122

Anthony Edwards nawoływał przed startem, że Wolves nie mogą dać się spychać. Fizycznie tarmosić, że muszą się postawić nawet kosztem paru przewinień, których ma nadzieję, arbitrzy nie będą egzekwować i dochodzić. No i cóż, początek meczu nie wskazywał byśmy obejrzeli cokolwiek innego niż w pierwszym spotkaniu. Gdy obrona strefowa Denver poskakała Wilkom po ogonie. Wolves znów tracili kilka posiadań do rywali, znów im ofensywa nie chciała zaskoczyć, a lider, wielka gwiazda Karl Anthony Towns (10 punktów 12 zbiórek 5 strat) zniknął, zamknął w sobie. Typ jest tak wolny oraz pozbawiony charakteru i dynamiki, że niezwykle łatwo go odciąć agresywnym kryciem ze strony silnego-skrzydła, w tym wypadku rolę tę pełni Aaron Gordon. Środkowy (Nikola Jokić) zostaje w środku, tak samo z Wilkami grają np. Sixers z Embiidem zaparkowanym w polu trzech sekund i PJ Tuckerem na biodrze rywala. Grają i dodam, że z pozytywnym skutkiem.

Co było dalej? Wolves mieli wiele farta (i dobre wyczucie) biorąc “challenge” gdy w drugiej kwarcie Edwardsowi odgwizdano czwarty faul przy walce o zbiórkę. Sędziowie przyznali się do początkowo błędnej decyzji, ale nie zmieniło to wielce obrazu samego meczu. W trzeciej kwarcie Denver prowadzili 21 punktami, a czwarte, już tym razem nieodwołalnie, przewinienie popełnił Taurean Prince.

To był moment przełomowy, o czym mieliśmy przekonać się za chwilę.

Zebrało się na to kilka czynników. Z braku lepszych pomysłów do krycia Jamala Murraya oddelegowano Nickeila Walkera Alexandra. Ci, którzy śledzą dokładnie ligę i relacje na GWBA pamiętają jak kilka dni temu NWA pięknie ograniczył 1-na-1 swego kuzyna Shai G. Alexandra. Dziś było równie mocno i równie intensywnie. To czynnik pierwszy, Murray przestrzelił parę kolejnych rzutów.

Druga sprawa to luz między nogami i świeżość w kroku Edwardsa. On i Jimmy to są dwaj synowie Mike’a nie widzę innej możliwości. Blok z pomocy na Jokicu to było coś zwierzęco instynktownego, charakterystycznego dla wielkich mistrzów koszykówki:

Anthony Edwards incredible block on Nikola Jokic pic.twitter.com/QuKJ0h9viS

— Timberwolves Clips (@WolvesClips) April 20, 2023

Air Edwards

Co tu będę wiele owijał w bawełnę, ANT kontrolował trzecią kwartę po obu stronach parkietu. Blokował, biegał z piłką, rzucał, dopingował kolegów i zachęcał by nie popuszczali tempa, bo Joker i Murray oddychają ciężko. Tak było! Delikatne braki wydolnościowe, pewna wynikająca z przewagi nonszalancja, a raczej brak cierpliwości, to kolejne czynniki “nawiązania walki”.

Wolves po paru skutecznych akcjach nabrali ochoty, wreszcie wyglądali jak drużyna, której o coś chodzi. Rudy Gobert ciężko pracujący i mówię nie tylko o przejęciu krycia Jokera, którego dręczył napastliwością i zasięgiem ramion. Nowością były jego akcje “short roll” na wzór Draymonda Greena. Po zasłonie (albo markując zasłonę) energicznie schodził na wysokość linii rzutów wolnych w oczekiwaniu podania, a stamtąd dogrywał piłki pod obręcz lub do rogu parkietu. Innym razem po prostu wychodził wysoko do podania i przekazywał piłkę obiegającym go strzelcom. Na koncie Francuza znalazły się 4 asysty. Z pewnością rozwinął się jako podający od czasów Utah.

Koniec końców Wolves zaliczyli ABSURDALNE 17/21 z gry w trzeciej kwarcie (!) i objęli nieznaczne prowadzenie. Imponujący fragment, super wyglądali. Denver zwycięstwo zawdzięczają ważnym trafieniom Michaela Portera Juniora, pewności Murraya i doświadczeniu Jokera już w czwartej kwarcie. Przemogli przebudzonych rywali, ale po tym co dziś zobaczyłem, mam nadzieję, że seria potrwa jeszcze co najmniej 3-4 mecze. Pojedynek Murraya (40 punktów na 22 oddanych rzutach) z Edwardsem (41 punktów 23 rzuty) mógł, a nawet musiał się podobać!

Other NBA news

-> Mike Brown kończy sezon ze statuetką Trenera Roku (Coach of the Year 2023). Nie było innej opcji. Co ważne, po raz pierwszy w historii nagrodę przyznano JEDNOGŁOŚNIE. Piękna historia z tym Sacramento. Dziś w nocy być albo nie być Golden State, czyli mecz numer trzy przed własną publicznością BEZ zawieszonego Draymonda Greena. Jak sądzicie, ogarną? Na tę chwilę są sześciopunktowym faworytem bukmacherów. Tymczasem gratulacje panie Mike. Oto jak się motywuje zespół. Cholera patrzcie na ten bieg, jakbym siebie widział!

Dobrego dnia wszystkim. Pozdrawiam serdecznie Patronów serwisu: Addam23 / Lorastom – dobrze, że jesteście. BG