WTMW. Sponsorami dzisiejszego odcinka są Michał Bajkowski | Sebastian Tokarski | Lickiewicz – dziękujemy w imieniu GWBA Familia.

Dziś będzie o przewidywaniach, predykcjach i obserwacjach, zgodnie z obietnicą. O pierwszej trzydzieści w nocy startuje pierwszy mecz tegorocznych play-in pomiędzy Lakers i Pelicans, którego zwycięzca awansuje do playoffs z miejsca siódmego (i zmierzy z obrońcami tytułu, czyli Denver Nuggets). No i tu pojawiają się pierwsze komentarze. Faworytem meczu są Lakers, którzy wbrew wszystkiemu, co myślicie zjadają doświadczeniem Ziona Williamsona i bandę rozhisteryzowanego Williego Greena. I nie mówię tego z perspektywy kibica opowiadającego się po którejkolwiek ze stron. Mówię jak jest. Oczywiście, że 59-letni LeBron i spółka stanowią piękną historię z perspektywy show-biznesu i będą upierdliwie promowani na wszelkie możliwe sposoby, ale spójrzmy możliwie obiektywnie:

• Zion musiałby odnaleźć jaja w worku mosznowym
• CJ, Murphy i Herb Jones trafić nadprogramowe rzuty
• AD kontuzjować, a LeBron zesztywnieć

Umówmy się, że Darvin Ham to nie jest żaden szkoleniowy wirtuoz, ale na tle swego rywala wciąż wypada dobrze. Dzieje się to za sprawą LeBrona, który jest grającym trenerem i koordynatorem wszystkiego co ma związek z taktycznym pomysłem Lakers. Takie jest między panami porozumienie i gdyby nastąpił rozłam Ham wyleciałby w trymiga. Jego zaletą jest raczej umiejętność schowania ego do kieszeni. Słabe to owszem, ale James naprawdę jest topowym mózgiem koszykarskim i nie ma sensu przeciwko temu występować.

Willie Green na tym tle wypada bardzo źle i zaraz powiem dlaczego. Pierwsza sprawa, nie można własnych graczy wrzucać pod jadący autobus. Jednego dosłownie zaorał mentalnie: Jonas Valanciunas na przestrzeni ostatnich gier został przez Greena powszechnie przedstawiony światu jako niegrywalny i ogólnie bambaryła. Idźmy dalej, LeBron zapewne przyjął to z ulgą, bo Valanciunas jest jedynym gościem, który mógłby Davisa (a jeszcze bardziej Jamesa! bo to on BEZKARNIE przejmuje centra w obronie) wprawić w kłopoty. Oczywiście w epizodycznych parominutowych rolach, ale w każdej kwarcie. Kilka łokci w żebro, twardy męski post-up, wymuszenie faulu. Są momenty gdy gra siada i należy Litwina wykorzystać, ale Green tego nie widzi. Gra z Nance’m i Zionem przeciwko Lakers to proszenie się o guza, bo nagle Lakers grają swoje i to z perspektywy gości mocniejszych fizycznie.

Zion, ściana obrońców i 10 sekund na budziku, co on ma zrobić? 

Kolejna sprawa, Trey Murphy III – jeden z najlepszych graczy NBA na przestrzeni ostatnich tygodni. Nie można go teraz sadzać na ławce! Trzeba momentami rozdzielić JV i Ziona, ale przede wszystkim trzeba rozdzielić Ingrama i Ziona, zresztą o czym my mówimy. Jak sądzicie czy Zion i Ingram są kompatybilni na parkiecie? Szczerze mówiąc “nie wiadomo”. Mogę przywołać zaawansowane statystyki, ale uwierzcie, że niewiele wniosą. I to jest najsmutniejsze, i tu kolejny przytyk do trenera. Ci dwaj goście grają ze sobą od jeb%nych PIĘCIU sezonów, TRZY sezony pod tym samym trenerem, a my nadal nie wiemy czy ten duet wart jest utrzymania i współpracy. Widzicie, w Pelicans wiele się mówi o zaufaniu i porozumieniu jako czynnikach, które muszą zaistnieć by zaczęli wygrywać. Moim zdaniem tam nie ma żadnych fundamentów, jak u Doca Riversa. Pojawiają się trudności i ekipa zwija żagle. Valanciunas gra trzy minuty, Zion boi się w ogóle patrzeć na LeBrona (!!) Ingram się miota choć wiadomo, że po kontuzji nie ma zdrowia by grać więcej niż dwie kwarty.

LeBron zapewne dziękuję losowi za ten matchup, bo przeciwko Williamsonowi może stać po swojemu wycofany w polu trzech sekund. Z kolei w ataku mają jasno określony punkt, w który tłuc będą, dopóki Willie Green nie zmieni ustawienia, a uwierzcie, że nie zmieni, bo tak samo jak Rivers, nie ma głowy do wprowadzania poprawek. Lakers będą grać pick and rolle i generować solidne pozycje rzutowe niemal za każdym razem. Przeciwnik dodatkowo idzie im na rękę obniżając skład, więc jeśli trafią swój przydział rzutów i ograniczą straty (a raczej możliwości tranzycyjne Pels) to znów gospodarzy ograją.

Kolejnym problemem Nowego Orleanu jest brak rasowego rozgrywającego. CJ McCollum jest świetnym gościem, ale to nie jest rozgrywający, a mając dodatkowo świadomość, że musi dostarczyć 20 punktów, aby zespół miał szansę wygrać, z perspektywy playmakera patrzy coraz rzadziej. Kształt meczu określi Zion. Jeśli nie zrobią mu miejsca, jeśli kolejny raz zamierza kombinować, szukać podań, których nie ma, zamiast iść cielskiem w Jamesa, to mamy pozamiatane. Musiałoby się wydarzyć coś gwałtownego, jakaś anomalia pod tytułem 2/17 zza łuku w drugiej połowie, aby Lakers gospodarzom popuścili.

Spacing, guard play, chemia, matchup, pewność siebie, wszystko to kuleje w Nowym Orleanie. Patrząc na tegoroczne pojedynki obu ekip, trzykrotnie wygrali Lakers, Pelicans wygrali raz, w Sylwestra, gdy trafili 17/34 zza łuku, w meczu bez D’Angelo Russella (19 punktów dwa dni temu) jednego z morderców Pels w grze po zasłonie. Mówiąc to wszystko, moim faworytem w tym meczu są Los Angeles Lakers. 

CZYTAJ DALEJ >>