Koszykówka, wbrew temu co wbijano nam do głów przez lata, wcale nie została wymyślona dla graczy wysokich. W zamyśle była grą polegającą na zręczności, bieganiu i szybkości. Dopiero gdy, jeszcze w czasach ligi BAA, na parkietach pojawił się siejący spustoszenie George Mikan, wszyscy zobaczyli jak wielki użytek można zrobić w tym sporcie ze wzrostu. Jedno z naszych ulubionych słów na stronie, czyli “gabaryt” stał się zarzewiem pierwszej rewolucji w myśleniu o baskecie.

#Twin Towers

Pojawienie się zespołów, które stawiały na dwóch wysokich, było tylko kwestią czasu. Termin “Bliźniacze Wieże” wielu z nas kojarzy się przede wszystkim z Davidem Robinsonem i Timem Duncanem, ale były też inne duety tego typu. Chamberlain i Thurmond, Parish i McHale, Olajuwon i Sampson. Najświeższym tego typu eksperymentem była, średnio udana, próba połączenia DeMarcusa Cousinsa z Anthonym Davisem w New Orleans Pelicans. To, że im się nie udało, nie odstraszyło jednak innych, żeby wciąż próbować.

W NBA już tak jest, że jeśli jakieś rozwiązanie się sprawdza, w mig znajduje naśladowców chcących skorzystać ze sprawdzonej recepty na sukces, lub przynajmniej spróbować jakiejś własnej jej wersji. W minionym sezonie udane eksperymenty z parami podkoszowych zaliczyli np. Cleveland Cavaliers i Boston Celtics. Cavs postawili na rookie Evana Mobleya i Jarretta Allena, z kolei klub z Massachusetts miał w swych szeregach Al’a Horforda i Roberta Williamsa III. Dwa duety zdolne świetnie bronić kosza, obarczone jednak ryzykiem “nieporadności” z dala od obręczy.

W obu przypadkach rezultaty były jednak na tyle dobre, że można powiedzieć, że zaskoczyły samych pomysłodawców takiego ustawienia. Mierzący 213 cm Mobley i 211 cm Allen pozwalali przeciwnikom na zdobywanie jedynie 109.7 punktu w przeliczeniu na sto posiadań.

W Bostonie weteran parkietów Horford, w połączeniu z zasięgiem i energią Roberta Williamsa, wprawiali rywali w prawdziwy popłoch. Horford dyrygował obroną biorąc na siebie pierwsze uderzenie. Timelord, jak nazywają Williamsa, dostarczał pomocy w defensywie ilekroć była ona potrzebna. W dużej mierze dzięki nim Celtowie pozwalali rywalom na 106.9 punktów w sto posiadaniach, co stanowiło najlepszy rezultat NBA w minionym sezonie. Przy czym wynik lineupów Celtics obejmujących obu panów to 99.9 w tym samym ujęciu.

#Nowa moda

Jak już pisałem wcześniej, dobre rozwiązania szybko znajdują naśladowców. Pierwsze dni otwarcia rynku wolnych agentów obrodziły w tym sensie prawdziwą bombą. Oto olbrzymi Rudy Gobert, trzykrotny DPOY zagra dla zespołu Timberwolves. Owszem, o potrzebie zmian w zespole Jazz mówiono od dłuższego czasu, w ostatnich dniach coraz więcej mówi się również o wytransferowaniu jeszcze Donovana Mitchella. Niemniej cena, jaką udało im się uzyskać za Goberta, którego akcje ostatnimi czasy wyraźnie słabły, imponuje. Cztery wybory pierwszej rundy draftu, z których tylko jeden jest chroniony do miejsca piątego, trzech młodzików w osobach Leandro Bolmaro, Walkera Kesslera i Jarreda Vanderbilta oraz dwóch charakternych zawodników, jak Malik Beasley oraz Patrick Beverley.

Po drugiej stronie mamy zaś zestawienie Rudy’ego Goberta z Karlem Anthonym Townsem, co w kontekście tego tekstu interesuje nas bardziej. Daje to bowiem połączenie wysokiego, który jest wirtuozem w ataku z tytanem w obronie tablicy. Dość powiedzieć, że KAT notuje 39.7% skuteczności zza łuku w sytuacjach catch & shoot i blisko 46% po koźle. W tym ujęciu, biorąc pod uwagę rozwój Townsa na przestrzeni ostatnich sezonów, staje się on bardziej zawodnikiem w typie “stretch four” niż klasyczną piątką.

Gobert zaś jest graczem bronionej strony parkietu. Jest groźny niczym pies broniący obejścia, szkoda tylko że z konieczności uwiązany na krótkim łańcuchu pod własnym koszem. Sceptycy zwracają uwagę na spacing, mobilność Goberta gdy przeciwnicy grają np. drive & kick. Towns z kolei ze środkowymi przeciwnika radził sobie w obronie w kratkę. W ataku zaś niżsi obrońcy mu nie leżą, często łapie na nich faule ofensywne. Nie ma jednak wątpliwości, że Wolves zyskują w osobie Goberta gwiazdę, trzykrotnego Obrońcę Roku. Kluby z małych rynków, łaknące ekspozycji w międzynarodowej telewizji zawsze z lubością idą w wielkie nazwiska, jeśli nadarza się po temu okazja. A Francuz już buńczucznie zapowiada, że zabierze ich do finałów… podczas gdy Las Vegas szacuje, że Wolves odniosą o dwa zwycięstwa więcej niż w minionym sezonie (46->48).

Defense is defense

Najwyraźniej szefostwo Timberwolves wyszło z założenia, że Russell, Towns i Edwards to wystarczająca siła ogniowa, jakiej potrzebują by wygrywać. Wzmocnienia wymagała przede wszystkim defensywa, a cóż lepszego można w tym aspekcie wykombinować niż angaż trzykrotnego Obrońcy Roku? Warto przypomnieć, że Gobert ma pięcioletni kontrakt na 205 milionów, podpisany w 2020 roku. Towns z kolei złożył swój podpis na zobowiązaniu wartym 220 milionów.

Jeden z zarzutów, jaki pojawiał się w kwestii tego transferu był taki, że Wolves mogli poszukać tańszej alternatywy dla tego duetu, by sprawdzić czy to w ogóle ma szanse powodzenia. Wszak ich trzon to młodzi gracze, którzy wciąż mają czas, by się rozwijać. Klubów z małych rynków nie stać jednak na takie eksperymenty i muszą kuć żelazo, póki gorące. Pojawiła się okazja, by ściągnąć kolejną gwiazdę do składu i uczynili to. Szykujcie się na dużo zbiórek w Timberwolves w przyszłym sezonie, z pewnością ciekawie będzie się ich oglądać w sezonie 2022/2023. Pytanie brzmi jednak jak długo?

#Świeża krew

Wolves poszli na całość, kupując Goberta, razem z jego wielkim kontraktem. OKC realizują natomiast inną taktykę. Pozyskawszy w drafcie Cheta Holmgrena utworzyli duet z Pokusevskim. All-Starved Team czy Thin Towers, jeśli wolicie.

Aleksej Pokusevski – Porzingod 2.0

Dla porównania, Kevin Durant waży 108 kg i mierzy 208 cm. Pokusevski mierzy 213 cm i waży… 86 kg, 22 kilogramy mniej niż Durant! Holmgren z kolei wnosi na wagę 88 kg, będąc równym wzrostem Pokusevskiemu. To ledwie drugi i trzeci gracz w historii NBA, który waży poniżej 90 kg przy wzroście minimum 7 stóp (Manute Bol miał równe 90 kg). Przed nimi takie gabaryty miał jedynie Boniface N’Dong, który przeszedł bez echa. Czy Poku i Chet będą kolejnymi bliźniaczymi wieżami w NBA? Póki co byli atrakcją Summer League.

[BLC]