To wtedy o T-Macu zaczęło robić się naprawdę głośno. Jego marzenie o przejściu do NBA było tak wielkie, że coraz częściej mówiło się o tym, że najprawdopodobniej nie powącha on parkietów NCAA. Wiele osób zastanawiało się czy bez takiego przygotowania lekkoduch Tracy zdoła rozwinąć w pełni swój potencjał. Na prestiżowym Adidas ABCD Camp Dik Vitale wydawał się mówić wprost do niego:

Każdy siedzący tu chłopak myśli sobie “dam radę na następnym poziomie”. I nie ma nic złego w tym, by mieć marzenie. Ale by podążyć droga marzeń, by sprawić by one się ziściły, trzeba poradzić sobie z rzeczywistością. A w rzeczywistości wszystkie liczby są przeciw wam. Ci, którzy próbują wejść na szczyt, zwykle spadają z wysoka. Tylko nielicznym się udaje.

1

Tracy czuł, że ma szansę to zrobić. Na własne oczy widział jak Kevin Garnett, ominąwszy uniwersytet, gra w All-star Game już w drugim roku na parkietach NBA. Kobe, prosto z liceum, wygrał konkurs wsadów mając 18 lat. Nie czuł się od nich gorszy.

Po co mam iść na uniwersytet, jeśli już dziś jestem dość dobry by być pickiem draftu? Niektórzy spędzają 4 lata w NCAA i tracą możliwość znalezienia się w sytuacji, w której ja jestem już dziś. Wolę przejść do NBA i zawierzyć ciężkiej pracy każdego dnia, niż uciekać do NCAA przed tym, co mi pisane. [T-Mac]

1

Wybrany został z dziewiątką przez Toronto Raptors, z którymi podpisał kontrakt na 1,359 mln $. Pierwszy rok upłynął mu na próbach adaptacji w dużej lidze, utrudnionych nieco z powodu braku silnych osobowości wśród weteranów w klubowej szatni. T-Mac dołączył do młodego składu z Damonem Stoudemirem, Marcusem Camby, Chauncey Billupsem i Dougiem Christie. Dla każdego z nich był to dopiero początek kariery w NBA.

[vsw id=”eYxJ5MmiuFc” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Nie było mu łatwo. Od rodzinnej Florydy położone w Kanadzie Toronto różniło się niemal tak bardzo jak parkiety NBA od tych, które zdobywał jako zawodnik Mount Zion. W jednym z artykułów w Sports Illustrated pojawił się taki oto tekst:

Prawie cały czas jest sam. Dzień za dniem, wieczory spędza w swoim luksusowym apartamencie, którego okna wychodzą na Jezioro Ontario i który kiedyś należał do Juana Guzmana, słynnego pitchera Blue Jays. Żyje jakby był wyrzutkiem i co noc ogląda taśmy Magica Johnsona albo mecze NCAA, pytając się co by było gdyby. Gra na konsoli i wykonuje setki połączeń telefonicznych, byleby tylko pogadać z kimś bliskim. Jego rachunek za telefon w ostatnim miesiącu wyniósł 1,5 tys. dolarów…

1

Kto wie, jak potoczyłyby się jego losy, gdyby w Toronto nie zjawił się…

#Vince Carter i spalone mosty

Vince, podobnie jak Tracy, dorastał na Florydzie, w Daytona Beach, położonym niedaleko Auburndale. W odróżnieniu od swojego kuzyna, miał szczęście wychowywać się w rodzinie o dużo stabilniejszej sytuacji ekonomicznej, a jego młodzieńczego spokoju nie zachwiał nawet rozwód rodziców. Jak na cywilizowanych ludzi przystało, jego matka ułożyła sobie życie z nowym mężczyzną, Harrisem, z którym Vince nawiązał dobrą relację. Oboje rodziców Vince’a było nauczycielami, ale chłopak ani myślał iść w ich ślady. Niczym niegdyś Julius Erving w Rucker Park, Carter brylował na asfaltowych boiskach Daytony, zyskując sławę dzięki swoim wsadom. Ludzie tłoczyli się wokół siatki okalającej boisko i wyglądali z okolicznych okien byleby tylko móc zobaczyć jak ten chłopak gra. A było na co popatrzeć, Carter posiadał genetykę z innej galaktyki…

[vsw id=”T4572RD69cQ” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

To swym agresywnym dunkom i blokom wbijającym piłkę w parkiet zawdzięczał swój pierwszy koszykarski pseudonim, “Vinsanity”. Do swoich licealnych sukcesów dołożył tytuły Mr. Florida Basketball i McDonald’s All American. Podążając ścieżką swego wielkiego idola, Michaela Jordana, wybrał Uniwersytet North Carolina. Zanim wsiadł do autobusu na lotnisko podpisał jednak kontrakt ze swoją matką, że nie bacząc na ścieżki zawodowej koszykarskiej kariery, zdobędzie uniwersytecki dyplom. Obietnicy dotrzymał.

Jako zawodnik Tar Heels trafił pod skrzydła bezkompromisowego Deana Smitha. Zmuszony podporządkować się twardym regułom poukładanej gry North Carolina, Vince aż kipiał żądzą pokazania światu swej niepohamowanej energii, wynikającej z pasji do gry w koszykówkę, którą hodował w sobie od najmłodszych lat. Zagryzał jednak zęby i słuchał trenera, bo wiedział, że podąża dobrą ścieżką, tą samą, którą przed nim kroczyli chociażby McAdoo, Worthy, Perkins, Jordan, Daugherty, Rasheed Wallace czy Jerry Stackhouse.

CZYTAJ DALEJ >>