Danny Green

Tutaj zadania są jasne. Nie oczekujmy cudów od 30-letniego Danny’ego, który już do końca kariery będzie bronił i rzucał zza łuku. Na tym się zna, a jego wyniki można mierzyć skutecznością trójki. Cóż poradzi będąc nadzianym na zasłonę albo pięć? Z całą pewnością akcji w pojedynkę nie wykreuje i tu leży część problemów SAS. Bądź co bądź ludzie z pozycji SG potrafią niekiedy znacznie więcej.

Rudy Gay

Długoręki, niespełniony talent gotów dać się pokroić dla Popa. Kolejny rekonwalescent w klubie. W przeszłości bywał samolubny. W San Antonio winien pełnić przeszłą rolę Kawhi czyli zbiórka plus defense. Ma do tego warunki. Był perfekcyjnym uzupełnieniem kadry USA przed paru laty, to przekonało sztab szkoleniowy by dać mu szansę. Oby potrafił powściągnąć instynkty strzeleckie, przed laty lubił przymierzyć w najbardziej nieprzewidywalnym momencie. Na plus z pewnością odporność psychiczna, mało to razy kończył mecz buzzer beaterem?

Manu Ginobili

Nieśmiertelny. Jego złote lata przypadły 13-14 sezonów temu. W okolicach 2004 był najlepszym białym w NBA, kropka. Nie posiadał żadnych słabych punktów. Sprytny, pewny siebie, znający wyjście z najgorszej opresji, błyskotliwy jako rozgrywający. Niedoceniany jako obrońca, przede wszystkim: o wole walce godnej wielkich mistrzów. Jego przygoda trwa do dziś, nigdy się nie poddaje, mentalnie to lider składu. Tyle plusów, minus jest jeden i oczywisty: metryka. Manu ma już 40 lat!

Dalej są zawodnicy na krótszej smyczy, u których tolerancja błędu jest mniejsza, a zaufanie ograniczone:

Kyle Anderson

Wolny ale skuteczny. Cenię go za warsztat techniczny oraz zrozumienie konceptów zespołowych. Potrafi zdobywać punkty z dystansu i półdystansu, ale żaden z niego wielki talent. Różnicy nie zrobi.

Joffrey Lauvergne

Banger z francuskim rodowodem. Inteligenty, jak wszyscy na liście, to wymóg w kadrze Popovicha. Stanowi wzmocnienie linii podkoszowej, wyjście awaryjne na wypadek urazów. Wypełnia minuty, które muszą być wypełnione. Jego mocną stronę stanowi mobilność defensywna i poziom energii.

Derrick White

Rookie wybrany z 29. numerem czerwcowego draftu. 196 cm, rzekomo pracowity. Późno urósł i jak to mówią za oceanem, dopiero wzrasta w buty zawodowego koszykarza. Akcent stanowi broniona połowa. To dobrze.

Davis Bertans

208 centymetrowy Łotysz idealnie wpisał się w rolę uprawianą latami przez Matta Bonera. Trafia 40% zza łuku. Pracuje na nogach w obronie, wstydu ojczyźnie z pewnością nie przynosi.

Bryn Forbes

Kolejny rzucający obrońca, nie bojący się… rzucać. W zeszłym sezonie grał chyba najmniej ze wszystkich, występy dla Spurs łączył z występami w G-League. Poprawił się, ale nie widzę dla niego wielu szans.

Dejounte Murray

Prawdopodobny starter na pozycji “1” przynajmniej do powrotu Tony’ego Parkera. Jego największą zaletą jest gra 1-na-1 i potencjał defensywny. Trochę chaotyczny, przestraszony, drobny fizycznie. Musi okrzepnąć, a sytuację ma do tego idealną. Początek sezonu określi jego przydatność w kwietniu i dalej.

Brandon Paul

Pomięty w drafcie 2013, za chlebem pojechał do Europy. Długo ślizgał po D-League, dziś trafia pod skrzydła Spurs. W pierwszej kolejności strzelec. Jak wiele pogra, zapewne niewiele.

No i co Wy na to? Jak piątka pod tytułem Parker, Green, Leonard, Aldridge, Gasol sprawdzi się w zderzeniu z obrońcami tytułu. No ja tego wybronić nie potrafię. Sięgam wgłąb, wyciągam anteny, a nawet szklaną kulę, ale nadal nie widzę scenariusza, w którym SAS ogrywają obrońców tytułu w serii playoffs. No ale… Popovich to jednak czarodziej taktyczny, a przypadki chodzą po ludziach, prawda? Dlatego, nie wykluczajmy. Niech będzie co ma być.

Pozdrawiam i mówcie kto następny. Zamiast tradycyjnego skarbu kibica wymyśliłem taką konwencję. Przynajmniej mnie samego tego rodzaju forma tekstu ekscytuje bardziej.

Aha, pisze mi tu kolega, że na sklep wjechały Uptempo w kolorze pszenicy. Fajne nie?

http://www.gwba.pl/uptempo-flax

http://www.gwba.pl/uptempo-flax