Ma również pewniejszy rzut za 3 punkty. Przynajmniej gdy niekryty składa się do rzutu zza linii 7,24 m nie mam takiego niesmaku w ustach jak miało to miejsce w Detroit. 35% jak na silnego skrzydłowego to całkiem akceptowalny wynik. Wielka w tym zasługa nowych kolegów, rywale wychodzą z założenia, że można zostawić go samopas i podwoić np: Jamesa Hardena czy Trevora Arizę.

Niestety, skuteczność rzutów wolnych uległa pogorszeniu. Detroit 46%, Houston 43%.

Zmniejszenie aktywności w ataku na rzecz poświęcenia się defensywie było jedynym wyjściem by Smith zaczął ponowie być przydatny na boisku. Cieszę się, że McHale poszedł po rozum do głowy nie chciał z niego robić kolejnej ofensywnej strzelby, tylko stopera w ataku. Grając w Detroit zatrzymywał swoich przeciwników na skuteczności rzutów z gry na poziomie 43.1 %. W Houston jest to 41.8%. Pomimo, że jest to niezauważalna poprawa, to jednak sprawne nogi, szanowany zasięg ramion oraz zaangażowanie sprawiają, że do wielu prób rzutowych zwyczajnie nie dochodzi. Pomimo przedłużającej się absencji Dwighta Howarda, defensywny rating Rakiet stoi na bardzo solidnym poziomie (102 punkty tracone średnio na sto posiadań).

[vsw id=”1RShD-8pqRE” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Mamy już w lidze “Splash Brother” a na ławce rezerwowych w Houston “Headband Brothers” wśród których należy wyróżnić Smitha, Corey Brewera oraz dziadka Jasona Terry. Trójka wymienionych panów znacznie poprawiła jakość drugiego składu Houston, a zwłaszcza duet Smith-Brewer. Rakiety są lepsze pod względem: rzutów, rzutów za 3, podań, zbiórek, przechwytów, bloków oraz szybkich ataków gdy  ta dwójka przebywa na parkiecie. Jest to również przyjemne dla oka, gdyż Houston zdobywa 18 punktów z kontry, a gdy “opaskowi bracia” przybywają na parkiecie, licznik ten wrasta do 21, co daje nam więcej akcji zakończonych efektownym wsadem.

CZYTAJ DALEJ >>