Po zmianie przepisów obrońcy dostali 3 sekundy w pomalowanym, nawet jeśli chwilowo nie kryli swego zawodnika. To mocno zatłoczyło pole trzech sekund i tak jest zresztą do dzisiaj. Shaqa to oczywiście nie zatrzymało, ale spowolniło. Aczkolwiek również należałoby do tego “spowolniło” dopisać gwiazdkę i odnośnik “w ogólnym odbiorze”, bo dalej szedł jak przecinak. Oto jego staty z finałów w tamtym okresie. Z New Jersey już na nowych zasadach:

2000: (4-2 z Indiana Pacers): 38 punktów 16.7 zbiórek 2.7 bloków
2001: (4-1 z Philadelphia 76ers): 33 punktów 15.8 zbiórek 3.4 bloków
2002: (4-0 z New Jersey Nets): 36.3 punktów 12.3 zbiórek 3.7 bloków

Sam Shaq twierdzi również, że wprowadzenie nowych regulacji ograniczyło też rozwój jego potencjału, jako zawodnika:

Pokazałem 30% tego, co miałem w zanadrzu. Miałem wspaniałą karierę, ale nie dane mi było pokazać wszystkiego co potrafiłem. Podwojenia, potrojenia nadchodziły tak szybko, że musiałem dominować, dominować, dominować w środku pola. Umiałem grać poza trumną, dryblować, mijać kozłem, ale nie miałem możliwości tego pokazać.

Kiedy sam przeczytałem te słowa od razu przypomniały mi się dwie rzeczy. Po pierwsze to, legendarne już nagranie:

Po drugie to zdjęcie, prosto z finałów ’95:

Mówi Olajuwon:

To fotka z Finałów NBA w 1995. Jest na niej kryjący mnie Shaq i ja. To niesamowite. Jesteśmy daleko poza trumną, niczym dwóch point-guardów. Shaq kryje mnie na przedpolu, a ja drybluję. Zawsze lubiłem to zdjęcie, nie tylko dlatego, że mamy na nim kilka lat i kilogramów mniej. Pamiętam jak ludzie wstawali z siedzeń, kiedy dostawałem podanie. Shaq to była bestia. Jeśli pozwoliłeś mu zająć pozycję, było po wszystkim. Mogłem sobie pokrzyczeć do sędziów o trzech sekundach w trumnie, on się nie ruszał. Nigdy już nie będzie nikogo o takiej kombinacji umiejętności i rozmiaru.

Jeśli chcecie poczytać więcej o tym zdjęciu i o tym jak dzisiejszą NBA postrzega Hakeem, odsyłam Was do jednego ze starszych tekstów na stronie:

Bez względu na wachlarz umiejętności technicznych i chęć ich zastosowania, Shaq musiał grać tak, jak tego wymagał system drużyny i “modus operandi” ówczesnych podkoszowych, czyli tyłem do kosza. W udzielonym niedawno wywiadzie odniósł się do tego mówiąc, że gracze tacy jak on spowodowali, że widzące ich w akcji dorastające dzieciaki nie były w stanie lub zwyczajnie nie chciały brać na siebie trudu i bólu gry w trumnie, przez co powstała nowa “rasa” wysokich rzucających z wyskoku, a’la Dirk Nowitzki.

Są dwa typy big-manów. Tacy jak Dirk Nowitzki i klasyczny, fizyczny big-man. Nie mówię lepsi-gorsi. To nie jest przytyk w stronę Dirka, to jeden z najlepszych graczy w lidze. Chodzi o styl gry. Ja osobiście nie lubię gości po 213 cm rzucających zza łuku. [Shaq]

Zalatuje tu trochę Shaqo-logiką i Shaqo-ego, ale ciężko nie zgodzić się z O’Nealem w kwestii tego, że dzisiejsi “duzi” więcej grają na przedpolu i nie są tak nastawieni na siłowanie się z przeciwnikami w trumnie jak dawniej. Częściej zobaczyć ich można w akcjach typu pick & roll. Zmianie uległ również system gry obronnej. Obrona obręczy jest ważna, ale daleko większą rolę niż dawniej odbywa dziś przejmowanie krycia po zasłonach i obrona akcji dwójkowych. Siła dawnych środkowych ustąpiła miejsca szybkości dzisiejszych.

Czy Dwight Howard, prężnie trenujący przed nowym sezonem w Atlancie ma szansę znów stać się dominatorem, może nie pokroju Shaqa, ale pokroju własnej wersji z Orlando? Czy może los pozycji nr 4/5 leży już w rękach zupełnie nowego pokolenia, którego reprezentantami są Karl Anthony Towns, Jahlil Okafor i Joel Embiid?

[BLC]