WTMW.

Trzynaście meczów! Różnych. Powieki ciężkie, ale co… we love this game! Ej właśnie, jeśli ktoś jeszcze nie czytał książki to zostało mi 90 ostatnich egzemplarzy. Dodruku nie planuję.

Jedziemy?

Wizards 97 Cavaliers 94

Przed sezonem bym nie powiedział, ale Wizards to najlepiej broniąca łuku drużyna NBA, a Cavs to elita rim protection. Fajne zestawienie, ciekawy mecz, naznaczony niemocą graczy ataku, a jakże! Kluczową akcję przeprowadzili goście. Namagnesowany jak zwykle Bradley Beal ściągnął trzech rywali w środek po czym odegrał do Kyle’a Kuzmy (22 punkty 6/9 zza łuku) do rogu. Ten się wiele nie zastanawiał…

Isaac Okoro bardzo sprawny obrońca, uprzykrzył dziś życie Bealowi, ale jednowymiarowy. Zastanawiać może skromna liczba minut Evana Mobleya. Nie do przyjęcia pozostaje fakt, że dwaj skrzydłowi pierwszej piątki notują w sumie 5 punktów na sześciu próbach rzutowych. Collin Sexton (uszkodzona łąkotka, wypadł na czas nieokreślony) groził zdobyczami, teraz jedynym szybkościowcem zdolnym grać piłką 1-na-1 pozostaje Garland. Cavs potrzebują chwili by się ogarnąć. Samą defensywą wielu meczów nie wygrają. Lauri Markkanen i Kevin Love przydaliby się dziś bardzo.

Nets 123 Magic 90

Nie ma o czym pisać. Nowojorczycy wygrali każdą kwartę. Kevin Durant (30 punktów 11/12 z gry!) stoi głowę i szyję ponad wszystkimi. Jakby grał na kodach, absolutny dominator, najlepszy gracz ofensywny NBA. To nie wszystko, LaMarcus Aldridge demonstruje, że jego legendarny daleki półdystans bity z wysoko wyciągniętych rąk wciąż pozostaje w mocy: 21 punktów 8 zbiórek 9/16 z gry. Na tej kanwie Brodacz zaliczył kolejne triple-double: 17 punktów 11 zbiórek 11 asyst, a za kulisami Kyrie Irving opublikował w sieci kolejną relację…

Orlando dla porównania rzucali jak robaczywym grzybem do wiadra. Priorytetem w tym sezonie jest rozwój kadr, a najważniejsze postaci Magików to moim zdaniem Wendell Carter Junior i Cole Anthony. Kontuzjowanych ma się rozumieć nie liczę. Franz Wagner też potrafi grać, to na pewno.

Raptors 88 Celtics 104

Doceniam zaangażowanie i intensywność gry obronnej C’s. Zagrali dziś naprawdę mocno. Już nie przekazują bezmyślnie zasłon. Wiedzą kiedy podwoić, w którym momencie wykorzystać moment by zniwelować mismatch. Mądra obrona, widać że pracują nad tym. Nick Nurse bierze czas, coś rysują, coś przygotowują. Na to Boston zaskakuje ich presją na całym boisku.

Marcus Smart znakomity w roli obrońcy z pomocy. Robert Williams (16/13) prawdopodobnie najlepszy mecz sezonu, zdecydowane ruchy w kierunku obręczy, zdecydowanie kończone loby, wiele razy zniechęcił Raptors przed oddaniem rzutu. Jayson Tatum (22/12/7) również pozytywnie zaskakuje. Rzuty wciąż mu nie wpadają, przynajmniej nie tak często, jakby sobie tego życzył, ale przynajmniej nie stoi. Angażuje kolegów podaniami, ściąga na siebie uwagę obrony. Innymi słowy, takich Celtics chciałoby się oglądać jak najczęściej. Sfrustrowali dziś gości, zdeklasowali pomimo nieszczególnej przecież dyspozycji strzeleckiej (i bez Jaylena Browna). Jeszcze tylko parę strat mniej Dennisa Schrodera i byłby perfekcyjny mecz.

Bucks 112 Knicks 100

Żołnierze Thibsa elegancko utrzymali w ryzach Giannisa, budowali przeciwko niemu mur ciał na czwartym metrze, ale do strzelców trzypunktowych chodzić nie zdążali. Coś za coś. Mistrzowie zapakowali im sześć trójek w samej tylko pierwszej kwarcie. Dalej było lepiej, ale wyłącznie w obronie. Obie strony nie mogły się wstrzelić. Na otwarcie trzeciej kwarty szok: Bucks zdobyli 19 punktów przy czterech Knicks. Sprawy wyglądały blado.

Madison Square oszalało kilka minut później, bo za sprawą dominującej ławki rezerwowych (D-Rose 22/7)  miejscowe chłopaki przemogli potężny deficyt, bodaj 24 punkty. Na pięć minut przed końcem doprowadzili do remisu, aby następnie polec z rąk Pata Connaughtona. Ten na finiszu spotkania zaliczył pięć dalekich trafień i było po meczu.

Ostatnim razem Ricky Rubio. Tym razem Bucks: 26/50 z dystansu. Tom Thibodeau musi przemyśleć założenia taktyczne, nie można w ten sposób się odkrywać. Pomoc w obronie i posłanie po ekstra obrońcę musi być mniej czytelne!

Pistons 112 Rockets 104

Słabizna. Christian Wood (20 punktów 9 zbiórek) najskuteczniejszym graczem pierwszej połowy. Kolejno zniknął. I to jest właśnie problem: żadnych zagrywek, żadnych ustawionych setów. Po obu stronach! To jest NBA drugiej kategorii. Jalen Green (23/5) agresywnie skoczył na obręcz, skończył akcję z góry, po czym zaskwierczał coś do Cade’a Cunnighama. Ich zatargi sięgają czasów uczelnianych. Ten zbył go beznamiętnym wzrokiem, ale goście dostali energii. Green spudłował resztę rzutów do końca spotkania. Cade (20/4/3/2) grał solidnie. Podobała mi się ta odpowiedź. Koniec końców Rakiety nie znalazły odpowiedzi na indywidualnie znakomitego Jerami Granta (35 punktów 13/23 z gry).

Mavericks 107 Bulls 117

Luka Doncic (20/8/10/4) podwajany, a niekiedy nawet potrajany przy zasłonie. Niestety chłopaki nie potrafili tego wykorzystać. Ozdobą spotkania przechwyty Alexa Caruso nurkującego w tym celu szczupakiem na parkiet oraz następujące po nim wsady z obrotem 360 stopni Zacha LaVine oraz alley oop DeMara DeRozana. Startujący z ławki Caruso (16 punktów 6 przechwytów) to w chwili obecnej pierwszy złodziej ligi, wiedzieliście o tym?

Lonzo Ball wreszcie odpalił w roli catch and shootera, a co za tym idzie otworzyło się przed nim boisko: 21 punktów 6 zbiórek 6 asyst 7/10 zza łuku. Po drugiej stronie Kristaps Porzingis… no nie spełnia założeń w roli środkowego. Widzieliście akcję na koniec pierwszej kwarty, w której DeRozan umyka przed podwojeniem wzdłuż linii bocznej, a następnie wchodzi pod kosz wymijając bezczelnie Łotysza? Taki defense nie przejdzie, tak być nie powinno. KP mierzy ostatecznie 221 cm wzrostu. To jordanowskie 23 więcej niż rywal.

Generalnie plan zakładał posadzenie Porzingisa na Javonte Greena, aby mógł pomagać w obronie. DeRozana indywidualnie trzymał (fatalny strzelecko) Dorian Finney Smith. We dwóch odbierali DD ulubiony półdystans i okazje strzeleckie. Jako center to samo, KP wychodzi do zasłon ponieważ tegoroczny Nikola Vucević nie stanowi żadnego zagrożenia jako roll man. Bulls mają zagwozdkę, rywale coraz częściej pomagają od Greena, ale za sprawą solidnej trójki i napastliwości defensywnej, przeważyli. Najlepszych strzelcem spotkania Zuch LaVine: 23 punkty przy 8/12 z gry!

Hornets 118 Grizzlies 108

Charlotte nie broni. Charlotte wygrywa mecze atakiem albo ich nie wygrywa.

Kelly Oubre wszedł w ławki przykrywając wszelkie niedostatki kolegów. 37 punktów 13/17 z gry 7/9 zza łuku – chłopak płonął jak żywa pochodnia Edyty Bartosiewicz. Takiego występu nie można było oczywiście przemóc, taki występ należy uszanować. Jednak uważajcie na Memphis, bo odbijają w górę. Do składu wrócił właśnie Dillon Brooks (20 punktów 6 asyst) jeden z solidniejszych obrońców na pozycje 2/3 w lidze. Mało tego, Ja Morant nie zwalnia tempa: 32 punkty 7 zbiórek 8 asyst 3 przechwyty.

Thunder 108 Pelicans 100

Luguentz Dort i Shai Gilgeous Alexander pokroili drop coverage Pelikanów. Ci są niezwykle wprost nijacy. Ławka rezerwowych dramatyczna. Tomas Satoransky jest tak wolny, że nie jest w stanie minąć nikogo. Młodzi mają szybkość, ale nie wiedzą co robić z piłką. Jonas Valanciunas oczywiście fizycznie najmocniejszy, Nickeil Alexander Walker (kuzyn Shaia) poczuł się jak na koszu przed domem (31 punktów 9/11 FT) ale gra nie była wyrównana. Kiedy Mike Muscala wbił trójkę na otwarcie czwartej kwarty, końcówka meczu pozostawała formalnością. Tutaj nie pomoże powrót Ingrama ani Ziona. Ten sezon jest w Nowym Orleanie stracony.

Kings 117 Spurs 136

Na Trygława i Swaroga jak słaba jest obrona Sacramento! Po tym co zaprezentowali Celtics, Bulls czy zdziesiątkowane Denver – po stronie Kings to taki mecz to jak All-Star Game tylko bez gwiazd. Siedmiu graczy Popovicha zaliczyło minimum piętnaście punktów. Docierali gdzie chcieli, egzekwowali co chcieli. Dejounte Murray wchodził na swe ulubione klepki na półdystansie etc. Dość powiedzieć, że rywale nie prowadzili ani przez moment, a przewaga sięgała 25 oczek. Goście przegraliby jeszcze dobitniej gdyby SAS nie odpuścili obrony w trzeciej kwarcie. Najlepiej w ekipie Waltona wyglądał D-Fox, któremu coś w końcu siadło z wyskoku. Tyle, że Pop jego zdobycze miał zdaje się wkalkulowane w wynik końcowy.

Gorzej że Kings znów mają chaos na zapleczu. Docierają głosy jakoby Marvin Bagley odmówił trenerowi wejścia na parkiet w ostatnim meczu z Phoenix! Ta organizacja chyba nigdy nie będzie funkcjonować jak należy.

Pacers 98 Nuggets 101

Niesłychana historia w górach. Bez zawieszonego Jokera oraz kontuzjowanych Murraya i Portera Juniora chłopaki nie mieli papierów by w ogóle nawiązać walkę z gośćmi, a jednak ich przewieźli. Przed wszystkim, wspaniała, zmotywowana, energetyczna obrona Denver. Zaskakiwali, przekazywali zasłony, doskakiwali do piłki, rozbiegali się do strzelców, bardzo dobre przygotowanie.

Will Barton (30 punktów 6/9 zza łuku) bez sumienia, rzucał (i trafiał!) najtrudniejsze rzuty w dowolnie wybranych momentach. Domantas Sabonis liczby robi może i mocne (20 punktów 19 zbiórek 9/14 z gry) ale to tylko i wyłącznie center, nie nadaje się do ścigania ludzi po obwodzie. Rywale wyeksponowali do maksimum jego brak mobilności.

Brogdon zawodzi, miał przerwę więc pewnie mu wybaczą. Nie widzi chłopaków, wykorzystuje przewagę kilogramów, wchodzi na czwarty mecz i nie wie co dalej. Na ławie nikogo, kto zrobiłby różnicę. Jeden wymiar, ograniczone zdolności gry 1-na-1. Zaskoczył brak Carisa Leverta. Pacers myśleli pewnie, że łykną Denver bez popity. Dziś znów grają w górzystym terenie, tym razem w Salt Lake City. Ugh.

Blazers 109 Suns 119

Słońca znów bez DeAndre Aytona (pauzującego z powodu stłuczenia kolana) znajdują złoto w najdalszych zakątkach ławki rezerwowych. Dla 28-letniego Franka Kaminsky’ego 31 punktów przy 12/18 z gry to rekord kariery! W obronie grali drop coverage, ale zmęczone nogi Portland sprawiły, że na otwarcie zaliczyli bodaj 1/18 zza łuku.

Wolves 110 Warriors 123

Andrew Wiggins (35 punktów 14/19 z gry) dwukrotnie przeskoczył dziś gwiazdę gości Karla Townsa będąc gwoździem programu w Chase Center. Nie liczę wariata Anthony’ego Edwardsa (48 punktów 16/27 z gry 5 asyst 6 strat). Młodego nie trzeba dwa razy prosić by rzucał. Niezależnie od matchupu oddaje po 25 rzutów, tak noc w noc.

Steve Kerr miał w nosie Edwardsa, celem było spowolnienia Townsa i Russella. KAT wygląda źle. Ma problemy z grą tyłem do kosza, samym zajęciem pozycji. Na tablicach wygląda mizernie. Z podaniami też jest gorzej, bo zdaje się nie wierzy w kompetencje kolegów. Warriors mieli od kogo podwajać. McDaniels, Beverley, Vanderbilt, Okogie… to są gracze nie stanowiący zagrożenia w ataku. Podwajany Towns frustruje się noc w noc. Nic dziwnego, że mu rywale skaczą po łbie. Pick and rolla z Russellem także porzucili widząc pomoc. Wolves potrzebują transferów.

Heat 117 Lakers 120 (OT)

Obiecywałem, że już nie będę patrzył i zdrowia tracił. Obrzydliwa, obrzydliwa koszykówka Lakers triumfuje po dogrywce. Heat szybko stracili Jimmy’ego Butlera który skręcił kostkę, ale pomimo niedyspozycji strzeleckiej Duncana Robinsona (4/16 z gry) egzekwowali swoje. Ścinali bez piłki, zasłaniali wzajemnie, współpracowali. LAL odpowiadali rzutami z izolacji. Ile farta można mieć? Trójki o tablicę, szalone rzuty Malika Monka plus szaleństwa Westbrooka próbującego trójką z miejsca wygrać mecz w ostatniej akcji. Tyler Herro brał na siebie ile mógł. Kyle Lowry szarpał, PJ Tucker dobijał rzuty, Adebayo atakował obręcz. Koniec końców chłopakom zabrakło zdrowia. W pewnym momencie stanęli, prąd im odcięło. Davis, Monk i Westbrook (25/12/14/8 strat) dokończyli dzieła ku uciesze gawiedzi w Staples.

Ufff. Dobrego dnia wszystkim. W szczególności Panu Januszowi G. za szczodrość / wpłatę na rzecz portalu.

Uważajcie tam na siebie, zwłaszcza w stolicy. B