WTMW. Gdy emocje już opadną, jak po wielkiej bitwie kurz…

Golden State Warriors 120 Sacramento Kings 100 [4-3]

Takie proste… Kevon Looney 106 zbiórek w siedmiu meczach, w tym 37 zbiórek ofensywnych. Chłop ma w dłoniach magnes, a i siłowo rozstawiał Domantasa Sabonisa po kątach. Przez długie fragmenty meczu Kings nie mogli zebrać piłki! Dorobek KL w siódmym spotkaniu to 11 punktów 21 zbiórek 4 asysty oraz +25 wskaźnika plus / minus. Do końca pozostawiał miejsce Sabonisowi stojącemu samopas na 5-6 metrze. Litwin skapitulował mentalnie, koniec końców już nawet nie szukał zdobyczy. Z siedmiu oddanych z półdystansu rzutów (bez obrońcy w promieniu dwóch metrów) trafił dwa. Ponoć grał z poważnie uszkodzonym palcem.

Dorobek indywidualny może wyglądać zacnie: 22 punkty 8 zbiórek 7 asyst, ale większość przypadła na pierwszą połowę, kilka trafień zaliczył w garbage time, a jego rywal na pozycji centra zebrał w ataku więcej niż on w obronie. Nade wszystko jednak Litwin stanowił o problemie strukturalnym zespołu. Teraz nie wiadomo, czy chodziło o kontuzję czy potrzeba mu rasowego bangera do pomocy, bo jako center w tej serii się nie sprawdził. Zobaczcie:

Still Cosmic

Jest też druga strona medalu, czyli postać Stephena Curry’ego. Koledzy z szatni przyznali się, że obiecywał wziąć na siebie siódmą grę i sądząc po wynikach, właśnie to zrobił. Widząc jak Klay Thompson miota się w pierwszej połowie (1/10 z gry) a rywal zaczyna przejmować inicjatywę, Steph wziął więcej rzutów niż zdarzyło mu się kiedykolwiek:

• 50 punktów 8 zbiórek 6 asyst 20/38 z gry 7/18 zza łuku

Rekord punktowy jeśli chodzi o kiedykolwiek rozegrane Game 7. a zrazem rekord kariery Stepha jeśli idzie o liczbę oddanych rzutów. Trzeba to było widzieć na żywo… myślę, że poniższa sekwencja najlepiej odda to, o czym piszę:

Ten psychopata śmiał się w przerwach czy stojąc na linii rzutów wolnych. Był jak morderca o chłopięcej twarzy. Utrzymał w mocy misję obrony tytułu, a zarazem zademonstrował, że Kings nie są jeszcze gotowi by myśleć o mistrzowskim pierścieniu. Zwłaszcza, że:

Straciłem szacunek do Sabonisa. Nie jesteś w stanie uścisnąć dłoni rywala po przegranej? To słabe. Przegrałeś, przyjmij to jak facet, oddaj szacunek zwycięzcy [Draymond Green]

Historia tego meczu rozegrała się w trzeciej kwarcie, wygranej przez mistrzów 35:23. Na przestrzeni dwunastu minut obejrzeliśmy:

• 0 punktów 0 zbiórek Sabonisa
• 1/9 zza łuku gospodarzy
• 2 punkty i 10 zbiórek Looneya (!!)
• 30 oddanych rzutów Warriors przy 21 Kings
• 7/16 z linii rzutów wolnych gości (!)
• 23 punkty Splash Brothers przy 50% skuteczności

Possession by possesion

Osiągnąwszy dwucyfrową przewagę Warriors nie spuszczali nogi z gazu. Steve Kerr celowo brał przerwy na żądanie by dać odpocząć Stephowi, który biegał niezmordowanie. Czwarta kwarta przyniosła 16 oczek Curry’ego i cztery asysty Greena. Do pełni szczęścia zabrakło jednej zbiórki DG, ale nie można wygrywać codziennie. Fox forsował, był najjaśniejszym, najpewniejszym punktem zespołu, ale zabrakło mu mocy. Uszkodzony palec dał znać o sobie (2 punkty 1/6 z gry w czwartej kwarcie). Kings rozsypali się na koniec, nie było pomysłu, sił, mentalnie pogodzili się z porażką widząc jak zdeterminowani są rywale. To musiało się tak skończyć, laserów tej nocy nie palono. Tym niemniej, dla organizacji Sacramento to najlepszy sezon od dwóch dekad:

• Trener Roku
• Clutch Player of The Year
• Rookie z historycznym dorobkiem zza łuku
• odrodzony fan base (pięciominutowa owacja na stojąco po zakończeniu meczu)

Na koniec, warto zauważyć pracę defensywną, jaką na Maliku Monku (bohaterze szóstego meczu) wykonał syn Gary’ego Paytona. To są rzeczy, na które nie zwraca się uwagi, ale rzeczy które budują sukcesy. Powrót GPII do Golden State może okazać się piękną historią tego roku. Zobaczymy, seria z Los Angeles Lakers startuje w nocy z wtorku na środę. Gruubo!

Miami Heat 108 New York Knicks 101 [1-0]

Mecz stał na przyzwoitym poziomie choć było parę zaskoczeń. Jedną z nich był brak występu Juliusa Randle, który ze skręconym stawem skokowym siedział w zmechaconej czapce na ławce rezerwowych pobłyskując diamentowymi kolczykami. Rezydenci Madison Square Garden mimo wszystko czuli się pewnie i bez kompleksów podeszli do sprawy. Bardzo przebojowy od wejścia okazał się RJ Barrett, generalnie Knicks we władanie objęli pole trzech sekund we wczesnej fazie meczu.

Matchupy? Butler kryjący Jalena Brunsona (25/5/7) od pierwszych minut, wytrwale bijący się na zasłonach, koledzy zaalertowani, udzielający drobnej pomocy, gdzie się dało. Mitchell Robinson defensywnie na poziomie zasłony w przypadku pick and rolla Butlera, celem było nie pozwolić mu się rozpędzać z piłką oraz odebrać półdystans. Ważna w tej serii jest wszechstronność defensywna Harta i Barretta udzielających pomocy za plecami łażącego wysoko w obronie centra.

Także jak mówię, początek ze wskazaniem na Knicks, ale potem zmiana, objęcie inicjatywy przez Miami. Skuteczni gracze zadaniowi Caleb Martin i Gabe Vincent (20 punktów 5 asyst), do tego bardzo skuteczna zmiana doświadczonego Kyle’a Lowry (18/5/6) i operujący wokół tego Butler (25 punktów 11 zbiórek) wyprzedzający Harta w pojedynczym kryciu!

“F%ck!”

Po przerwie Heat idący po swoje. Kevin Love z kolejnymi outlet passami, 5/10 zza łuku i Jimmy wciąż wybierający dziury w ataku. Kolejno zryw miejscowych: do głosu dochodzący Barrett (26/9/7), Robinson znów zaznaczający się na tablicach, wsparcie Quickleya z ławki. I co? Pięć minut do końca, przewaga gości minimalna, Jimmy Butler podkręca kostkę. Na twarzy trenera Erika Spoelstry pojawiają się pola marsowe, do ust spływa jedno słowo: “F%ck!”

Kiedy wydawało się, że straciliśmy najlepszego (jak dotychczas) zawodnika tegorocznych playoffs, po przerwie na żądanie ten wraca na parkiet by oddać należne osobiste. Czyli co? Zaraz sfaulują celowo i zejdzie? Ale jak, przecież Knicks są na bonusie, nie opłaca się. Gdzie tam, kuśtykający Jimmy został na placu do samego końca.

I właśnie ostatnie pięć minut to obraz totalnej dezorganizacji i braku pomysłu Knicks. Tyle dziur do wyeksploatowania. Kulejący Jimmy, chuderlawy Duncan Robinson, 165 centymetrowy Lowry. Nie było komu wziąć sprawy w swoje ręce. Forsowane rzuty, straty, nie popisali się na ostatniej prostej rezydenci MSG. Przydałby się Julius Randle, zapewne zagra w kolejnym meczu. Co z Jimmym, zobaczymy. Tutaj się szykuje 6-7 meczów, mam nadzieję.

Dobrego dnia wszystkim. BG