Witam. Jako że jesteśmy dwa tygodnie wgłąb nowego sezonu NBA, postanowiłem sprawdzić jaki potencjał drzemie w poszczególnych ekipach. Pomyślałem, że pójdę tropem “pokaż kotku, kto gra w środku” i przygotuję ranking moim zdaniem najlepszych startujących centrów. Et voilà:

#10 Robert Williams III, Boston Celtics

Zestawienie otwiera wielki nieobecny. Jeden z najlepszych ligowych atletów, defensywny kombajn, który jest jednym z kluczowych elementów misternej układanki Bostonu. Stanowi zagrożenie w trumnie i jest niedoceniany jako podający. Na pytanie czy Boston stać na, co najmniej, powtórzenie rezultatu z poprzednich rozgrywek odpowiedzieć będziemy mogli dopiero gdy dowiemy się w jakiej formie Williams powróci do zespołu. Póki co obrona Celtics względem ubiegłego sezonu to jak dzień do nocy. Zwłaszcza obrona pick and rolla kuleje.

#9 Domantas Sabonis, Sacramento Kings

Sabo w lutym zamienił przebudowujących się Pacers na Kings. Wbrew temu, do czego przez lata przyzwyczaiła nas organizacja Sacramento (oraz aktualnemu bilansowi) nie brak głosów, że Królowie mogą zaliczyć jakieś odbicie. W poprzednim sezonie rozegrał tam ledwie 15 spotkań, ale po statystykach, jakie notował 18.9/12.3/5.8 widać że ma szansę uczynić ze swych talentów, jak gra piłką, szukanie podań, zbiórki, istotny atut Kings.

#8 Myles Turner, Indiana Pacers

Właśnie zasugerował, że Lakers powinni oddać za niego (i Buddy’ego Hielda) dwa wybory draftu. Nie chce grać w Indianie, którzy przehandlować go nie mogą od paru sezonów. Turner jest jednym z czołowych w NBA obrońców obręczy, o potencjale podobnym do Rudy’ego Goberta. To, że jeszcze nigdy nie został włączony do All-Defensive Team można traktować w kategoriach pominięcia.

Charakterystyczne dla tego zawodnika jest to, że blisko połowę swoich rzutów z gry oddaje z dystansu. Niestety, skuteczność mogłaby być lepsza, jak na taki udział w jego zdobyczach. W zeszłym sezonie było to 33%. Nie można jednak powiedzieć, że rzucać nie potrafi, rękę ma ułożoną i to go ośmiela. W żadnej strefie rzutu za 2 nie schodzi poniżej 50% celności.

#7 DeAndre Ayton, Phoenix Suns

Ayton jest centrem, któremu wszyscy patrzą na ręce, ze względu na aspiracje ekipy, w jakiej się znajduje. W zeszłym sezonie był jednym z głównych powodów dla których Suns mieli trzeci najlepszy rating defensywny w NBA i najlepszy bilans 64-18. Statystyki, jakie notuje to 17/10, ale trzeba pamiętać, że jest w zespole trzecią opcją. Jeśli oddaje powyżej 15 rzutów na mecz, zdobycze rosną do 21.7 punktów. Gra zespołowo, ale zarzuca mu się brak agresywności. Powinien bardziej zaznaczać swoją obecność na boisku, na tym poziomie atletyczności 0.7 bloków wypada blado. Ayton niezwykle rzadko wędruje też na linię wolnych ani nie wpędza rywali w foul trouble.

#6 Jarret Allen, Cleveland Cavaliers

Jeden z czołowych atletów ligi i świeżo upieczony All-Star, pomimo zaledwie 56 rozegranych spotkań w poprzednich rozgrywkach (kontuzje). To dzięki niemu Cavaliers znów liczą się w grze o stawkę. Ma ogromny potencjał rozwojowy, to ledwie 23-letni szczun, który w poprzednich rozgrywkach zanotował rekordowe wyniki w skuteczności (67%), punktach (16.1), rzutach z gry (9.7) i zbiórkach (9.8). Razem z rookie Evanem Mobleyem byli ścianą trudną do przejścia. To, że Allen trafił się Cleveland rykoszetem w hardenowskiej wymianie Houston z Brooklynem, pokazuje że Kawalerzyści są w czepkach urodzeni. Zyskali Top-10 centra ligi za Dante Exuma i dwa picki. Właściciel Celtics żonę by oddał za taki deal (w sumie już raz oddał).

#5 Pascal Siakam, Toronto Raptors

Kontrowersyjne wskazanie? Gdybyśmy patrzyli tylko na nominalnych centrów, Raptors byśmy tu nie zobaczyli. Sytuacja wygląda jednak tak, że Khem Birch, ich nominalny środkowy z największą liczbą startów w sezonie (28 meczów) pojawia się jedynie w trzech z dziesięciu najczęstszych ustawień Raptors za poprzedni sezon. Siakam w ośmiu i w większości na środku, chyba że akurat dzieli parkiet z Chrisem Boucherem. Linijka 22,8/8,5/5,3 Kameruńczyka mówi sama za siebie. Jest też pierwszą opcją zespołu, co wcale nie jest takie oczywiste na tej liście.

#4 Bam Adebayo, Miami Heat

Jeden z najwszechstronniejszych obrońców w lidze. Członek All-Defensive Teams w ostatnich trzech sezonach i czwarty w głosowaniu na DPOY za ostatnie rozgrywki. Popycha atak do przodu, obok Herro i Butlera jest najważniejszym dostarczycielem punktów zespołu (19.1 punktów) a jego wkład ofensywny rośnie. W playoffs o czkawkę przyprawiał go Boston, ale ile jest w lidze takich defensyw?

#3 Rudy Gobert, Minnesota Timberwolves

Podium otwiera wielki Francuz, najlepszy w lidze strażnik obręczy. Obserwatorzy krytykują jego brak umiejętności gry z dala od obręczy i mały arsenał zagrań ofensywnych, ale spójrzmy na kartkę: to murowane double double 15/15 przy ponad 70 (!) procentowej skuteczności z gry. W ostatnich pięciu latach trzykrotnie zdobywał nagrodę Obrońcy Roku. Mam nadzieję, że panowie poukładają klocki w Minneapolis.

#2 Joel Embiid, Philadelphia 76ers

Powstrzymać go mogą tylko kontuzje, gdyby nie one, prawdopodobnie przynajmniej raz w ostatnich latach zdobyłby nagrodę MVP. W zeszłym sezonie jego pick & roll z Hardenem był topowy. O to, że Embiid dostarczy czego się od niego oczekuje, jesteśmy spokojni. Przez wakacje borykał się z zapaleniem rozścięgna podeszwowego, nie zbudował należytej formy i daleki jest od optimum możliwości. Mimo to dominuje. Ostatni występ to kluczowa trójka wbita Chicago Bulls.

#1 Nikola Jokić, Denver Nuggets

Każdy inny wybór byłby kontrowersją. Dwukrotny MVP NBA triumf w rankingu (kolejny nad Joelem) zawdzięcza przede wszystkim większemu arsenałowi zagrań ofensywnych i poprawie swojej gry obronnej. Statystyk 27.1 punktów, 13.8 zbiórek i 7.9 asyst w 75-letniej historii ligi nie miał nikt. Bez niego Denver byliby drużyną z loterii draftu, czekamy, co po dwóch latach posuchy, pokaże razem z Jamalem Murrayem u boku.

#Bonus 2k

A tak wygląda klasyfikacja środkowych NBA 2k:

Jak Wy widzicie takie zestawienie?

[BLC]