Od kilku dni twitter i inne media społecznościowe co chwilę bombardują mnie fotkami DeMarcusa Cousinsa w koszulce Celtics. Nie jest to żadna nowość, że gorące nazwiska łączy się z klubami “w potrzebie”, a nasilenie tego zjawiska obserwować możemy za każdym razem, kiedy otwiera się okienko transferowe…

Gdy tylko jakiś zawodnik lub, co gorsza, drużyna nie spełnia pokładanych w nim/niej oczekiwań, dziennikarze ochoczo zabierają się do rozmontowywania składu i tworzenia utopijnych wizji Dream Teamów, rodem z parkietów NBA 2k. Sami powiedzcie, jak często zdarza Wam się bawić trade machine?

Transfery są nieodłączną częścią sportu i solą (w oku) pracy generalnych managerów. Najrozmaitsze kluby z lubością wodzą na pokuszenie czołowych wolnych agentów. Przypomnieć w tym kontekście wypada chociażby ostatnią wojnę o DeAndre, ale również i “The Decision” LeBrona oraz jej sequel, “Dwightmare” Howarda czy też kuszenie Carmelo, w którym Rockets byli aż tak bezczelni, że spreparowali fotomontaż Anthony’ego w koszulce Rakiet, nie bacząc na fakt, że z numerem 7 grał wtedy u nich Jeremy Lin…

Na kanwie takich luźnych rozważań, a także pod wpływem kilku książek o NBA, które wpadły ostatnio w moje ręce, zrodził się w mojej głowie pomysł na niniejszy art. Postanowiłem przypomnieć kilka transferów, które zmieniłyby oblicze NBA, gdyby tylko doszły do skutku. Nie są to dziennikarskie rojenia i wyssane z palca opowieści, a faktyczne rozmowy, które były prowadzone w kontekście konkretnych zawodników między ich klubami. Przeciętny fan NBA może nawet nie zdawać sobie sprawy, jak niewiele brakowało, by nowożytna historia NBA, oparta na trzech głównych filarach: rywalizacji Lakers i Celtics, erze Michaela Jordana w Chicago i nieśmiertelności dynastii San Antonio Spurs zadrżała w posadach. Wymian chciano dokonywać bowiem między kluczowymi zawodnikami tych organizacji…

#Bulls i Supersonics

Z grubej rury na sam początek. Finały 1996 dla wielu fanów są jednymi z najlepszych, jakie dane im było oglądać. To właśnie wtedy do boju o najważniejsze trofeum koszykarskie stanęły elektryzujące ekipy Bulls i Supersonics. Niewiele brakowało jednak, by legendarny sezon Byków, zakończony bilansem 72-10, a co za tym idzie drugi 3-peat w ogóle się nie zdarzył, a przynajmniej nie w tym składzie. Wszystkiemu winni byli… Los Angeles Lakers. Dołująca w sezonie 1993-1994 drużyna Jeziorowców wybrała w drafcie Eddiego Jonesa. Niezwykle atletyczny zawodnik potrafił wyczyniać cuda nad obręczą i miał stać się idealnym partnerem dla ultra-szybkiego Nicka Van Exela.

[vsw id=”8UIwfpy1gtU” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Co ciekawe, zęby na tego gracza ostrzył sobie również Jerry Krause. Generalny Manager Byków do tego stopnia był “napalony” na Jonesa, że zaproponował Seattle samego Scottiego Pippena w zamian za Shawna Kempa i 11 pick draftu 1994, licząc na to, że uda mu się pozyskać Jonesa. Ostatecznie Lakers capnęli go z dziesiątką, więc plan Krause, nawet gdyby Seattle się zgodziło, spaliłby na panewce… ciekawe kogo by wtedy wzięli? Może Jalena Rose, a może wymienialiby dalej? Co ważniejsze, sam Jordan, zapytany o to, czy wróciłby do NBA, gdyby Bulls oddali na Zachód jego kumpla Scottiego odpowiedział “Hmm… Pewnie nie.” Na samą myśl mam ciary na plecach.

#Magic Johnson w Chicago?

Zabawne, jak niewiele brakowało, by nie zdarzył się showtime w L.A… o wszystkim zadecydował rzut monetą i niewiarygodny wręcz zbieg okoliczności. A przecież gdyby nie Magic, możliwe nawet, że Jerry Buss nie byłby dzisiaj właścicielem Lakers, więc automatycznie nawet duet Shaq-Kobe mógłby się nie wydarzyć, tak jak i legendarne pojedynki finałowe Celtics i Lakers. Całą tę niezwykłą historię opisywałem niedawno w osobnym artykule, więc chętnych jej poznania tam odsyłam:

/gwiazdybasketu.pl/magic-johnson-jak-trafil-do-lakers/

CZYTAJ DALEJ >>