Wczoraj pisaliśmy o wolnych agentach, dziś nieco wyjaśnień na temat biznesu zwanego NBA oraz update dotyczący nowej umowy między graczami, a ligą.

1/ salary cap, czyli roczny limit płacowy dla klubów, do tej pory wynoszący około 58 milionów dolarów (pewnie wiele się nie zmieni). Salary cap wyliczane jest na podstawie przychodów ligi w poprzednim sezonie. Właściciele mniejszych zespołów NBA najchętniej życzyliby sobie, aby żaden z klubów nie przekraczał tej kwoty, ale gdzie tam. W Los Angeles (Lakers) na płace wydaje się 91 milionów dolarów!

2/ maksymalna wysokość kontraktu dla zawodnika wyliczana jest na podstawie procentowej wysokości salary cap oraz stażu gry w NBA. Do tej pory gracz do 6 lat doświadczenia mógł zarabiać 9 milionów lub 25% salary cap (co było większe), grający 7-9 lat -> 11 milionów lub 30% salary cap, a weteran biegający po parkiecie minimum 10 sezonów -> 14 milionów lub 35% salary cap.

3/ prawo Birda, kiedy zawodnikowi kończy się kontrakt, jego dotychczasowy klub może zaproponować mu nową umowę, przekraczającą salary cap – pod warunkiem, że gracz rozegrał ostatnie 3 sezony w tym czasie nie będąc zwolnionym oraz nie zmieniając klubu jako free agent.

4/ mid level exception, raz do roku klub, który przekroczył salary cap ma prawo zatrudnić wolnego agenta oferując mu pełne mid-level exception (max 4 letni kontrakt wart łącznie 20 milionów dolarów) lub mini mid-level exception (max 3 lata warte łącznie 9 milionów). Co ciekawe, od tego roku drużyny, które chcą wykorzystać pełne mid-level exception na free agenta -> nie mogą przekraczać łącznego budżetu płacowego 74 mln dolarów. Oznacza to tyle, że żadna z ekip o budżecie zbliżonym do 68-69 milionów, nie będzie w stanie zwabić do siebie co solidniejszych free-agentów. Taki Pat Riley na przykład, po zakontraktowaniu pierwszoroczniaków i weteranów – będzie mógł zaoferować np. Samuelowi Dalembertowi jedynie mini mid-level, czyli 3 miliony przez 3 lata.

5/ luxury tax, jeżeli klub przeznacza na roczne pensje graczy więcej aniżeli wynosi limit luxury tax (do tej pory około 70 milionów dolarów) – płaci specjalny podatek wynoszący 1 dolara, od każdego dolara ponad limit. Przykładowo, jeżeli hojni Lakers przeznaczają na płace 91 milionów dolarów, to oznacza, że krezus Jerry Buss musi wpłacić do ligowej kasy dodatkowe 21 milionów dolarów. A więc wynagrodzenie dla Kobe i spółki wynosi de facto nie 91, a 112 miliony $. Zwie się to podatkiem od luksusu – zupełnie jak w grze w “monopoly”.

A oto jak ma się obecne salary-cap dziesięciu kluczowych ekip:

Lakers: 91 milionów, wolny agent: Shannon Brown, potrzeby: PG, zmiennik Kobe, zmiennik pod koszem.
Heat: 65 milionów, potrzeby: center, rozgrywający, szersza ławka.
Knicks: 60 milionów, potrzeby: center, zmiennik Billupsa.
Magic: 74 miliony, wolny agent: Jason Richardson, potrzeby: druga opcja w ataku.
Mavericks: 63 miliony, wolni agenci: Chandler, Stevenson, Butler, Barea, potrzeby: utrzymać skład.
Bulls: 61 milionów, potrzeby rzucający obrońca.
Thunder: 53 miliony, potrzeby: trenować ciężko i czekać na efekty.
Grizzlies: 52 miliony, potrzeby: zatrzymać zastrzeżonego free agenta Marca Gasola.
Spurs: 73 miliony, potrzeby: ekhem, rozwinąć Kawhi Leonarda i szykować na zmianę warty.
Celtics: 72 miliony, wolni agenci: Glen Davis, Jeff Green, potrzeby: zatrzymać obu, pozyskać centra.