W oczywisty sposób to Pierce był gospodarzem tego przedsięwzięcia. To jego wybrali Celtics w drafcie ’98 i to jego nazywano “Prawdą”. Wiecie skąd to przezwisko? Trzynastego marca 2001 Boston zjawił się na gościnnych występach w LA, by spróbować wyrwać mistrzostwo obrońcom tytułu, Lakers. 23-letni Pierce rozpoczął spotkanie zupełnie bez kompleksów:

Tamtej nocy grał tak, jak gdyby był w lidze od dziewięciu, dziesięciu sezonów. Idealnie wszedł w mecz. [Shaq]

The Truth

Gdy zabrzmiał końcowy gwizdek Pierce miał na koncie 42 punkty na skuteczności 68%, jednak mimo to gospodarzom udało się wyrwać zwycięstwo 112-107. Po meczu, będący pod wrażeniem O’Neal tak mówił reporterom zgromadzonym w szatni:

Zapiszcie to. Paul Pierce jest piep%zoną prawdą. Wiedziałem, że dzieciak potrafi grać, ale nie wiedziałem, że aż tak. Niczego nie pomijajcie, Paul Pierce to Prawda. W tym co robi nie ma ściemy.

Przezwisko przyjęło się. Znajomi przestali nazywać Paula P-Square, P-Double, czy po prostu “P”. Od teraz był “Prawdą”. Też macie skojarzenia z filmem Heaven is a Playground?

Ksywa zobowiązuje, więc Pierce starał się grać tak, żeby nikt jego prawdy nie zakwestionował. Jak w przypadku wielu znakomitych koszykarzy, ego dorównywało u niego talentowi. Po tym jak został wybrany MVP Finałów reporterzy zapytali go jak grało się przeciw Kobe, najlepszemu na świecie:

Nie sądzę by on był najlepszym graczem. Ja jestem. Jest różnica między pewnością siebie a zuchwałością, ale ja jej nie przekraczam, po prostu znam swoją wartość i jestem pewny siebie.

Pogodzenie charakterów całej trójki nie było łatwe, coach Rivers miał ciężki orzech do zgryzienia. Garnett, czyli The Big Ticket zarabiał najwięcej. Pierce był u siebie. A Ray?

To była dziwna relacja. Na boisku byliśmy kumplami, ale poza nim Ray zawsze trzymał się z boku. Kiedy graliśmy razem, wychodziliśmy na wspólne kolacje i Ray się nie zjawiał. Odwiedzaliśmy go na różne okazje, ale Ray nie odwzajemniał tych wizyt.

Można to w pewnym sensie zrozumieć. Charakter Allena nie sprzyja budowaniu relacji opartych na koleżeństwie. Ray nie szukał kumpli, więc pewnie też niezbyt się przejął, kiedy Garnett wykasował z komóry jego numer telefonu. Allen, jak sam mówi, jest typem gościa, który zjawia się u dentysty na zaległej wizycie z samego rana po wygraniu mistrzostwa (true story, finały 2013). Co ma być zrobione, ma być zrobione. Reszta się nie liczy.

Ray i Rondo

“Mały pomocnik Świętego Mikołaja”, jakim okazał się dla Wielkiej Trójki Rajon Rondo szczególnie pod górkę miał właśnie z Allenem. Z jakichś względów ta przyjaźń była wyjątkowo szorstka.

Kiedyś mu to wygarnąłem. Powiedziałem, Ray, zawsze możesz na nas liczyć, ale to powinno iść w obie strony. Pamiętam, że kiedy Rajon podpisał nowy kontrakt, zaprosił wszystkich do restauracji. Tylko Ray nie przyszedł. Wiem, że nie układało im się najlepiej, ale to nie była kwestia sympatii. Nie chodzi o to, żebyś lubił wszystkich, z którymi grasz, chodzi o okazanie wsparcia. Rajon też nie przepadał za Rayem, ale pojawiał się na organizowanych przez niego imprezach, na zasadzie “siedzimy w tym razem, wspierajmy się”. [Pierce]

Mówi się, że czas leczy rany, ale czy zwróciliście uwagę na małą szpilę, jaką Rondo wbił Rayowi przy okazji ogłoszenia decyzji o zakończeniu kariery? “Myślałem, że już dawno zakończył…” – to były jego pierwsze słowa. Potem, oczywiście, pogratulował i dodał, że Celtowie powinni zastrzec jego numer. Kto się czubi…

To nie tyle, żeby skrytykować Raya, na boisku byliśmy monolitem. Ale nawet w mistrzowskim sezonie, kiedy po meczach wychodziliśmy na wspólną kolację, zawsze byliśmy ja, Kevin i Sam (Cassell), nigdy Ray. KG, Sam i ja byliśmy naszą własną Wielką Trójką. Taki już był Ray, nie chowam do niego urazy. Wszyscy włożyliśmy dużo pracy w to, żeby nie mówić zbyt wiele o rzeczach, które nas różniły.

Pierce wie najlepiej ale, szczerze, takich boiskowych relacji jak te zademonstrowane na filmiku poniżej, nie da się zbudować bez pozaboiskowych więzi:

The Big Ticket

Kevina Garnetta namaszczono na twarz całego przedsięwzięcia. Bill Russell obiecał mu nawet jeden ze swoich pierścieni, gdyby nie udało mu się zdobyć własnego. Wojujący Garnett był tym, który prowokował, zaczepiał, odpowiadał za przepływ energii w szatni i na boisku. Bez werbalizowania nastrojów nie da się uwolnić odpowiedniej dawki emocji. Garnett był w tym niezrównany, stąd, kiedy wracał do Bostonu po przenosinach na Brooklyn, witano go tak:

Recepta na sukces

Oparta na trzech filarach recepta na sukces znalazła później wielu naśladowców. Oprócz odpowiedniej dozy talentu, skupienia i dyscypliny potrzebne jest również to, co Shane Battier, w odniesieniu do mistrzowskich Heat, nazywał “kulturą poświęcenia”. Na ile zdolni do poświęceń są tegoroczni pretendenci do tytułu?

W którym momencie brudy z szatni, występujące w każdym zespole osiągają masę krytyczną, uniemożliwiającą dalszą owocną współpracę? Czy romanse z siostrami Kardashian są bardziej destrukcyjne niż zła prasa, ewentualnie niesnaski na linii Draymond Green -> Klay Thompson? Tego się nigdy nie dowiemy, tak jak i nie poznamy stuprocentowej recepty na super zespół. To łamigłówka, którą każda drużyna musi rozwiązać samodzielnie.

[BLC]