Niscy skrzydłowi:

To chyba najrówniej obsadzona pozycja w rotacji, zwłaszcza po dodaniu Vince’a Carter’a, który na moje oko wchodził będzie jednak z ławki. Tayshaun Prince z pewnością najlepsze lata kariery ma za sobą, jednak ciągle może być bardzo przydatnym role-playerem. Długie ramiona, spryt i doświadczenie sprawiają, że wciąż pozostaje solidnym obrońcą, zbierającym, potrafi też podać. Charakteryzuje się wysokim boiskowym IQ. W zasadzie daje drużynie to, czego ta aktualnie potrzebuje. Od biedy może występować jako PF. Niestety coraz słabiej rzuca, zwłaszcza zza łuku. To ostatni rok jego kontraktu.

W roli “szóstego” spełniał się będzie wspomniany już Vince Carter. W mojej opinii: z racji coraz wolniejszych nóg i przemijającego atletyzmu częściej będziemy go widywać na skrzydle niż jako rzucającego obrońcę. Nadal potrafi zdobywać punkty na wiele różnych sposobów, jest groźny zza łuku, a do tego jest przydatny w obronie. Do wyboru, do koloru! Z pewnością przypomni o sobie, kiedy po elektryzującym wsadzie złapiemy się za głowę i zaczniemy zastanawiać „ile on ma lat?!”

Kolejną opcja to Quincy Pondexter. Już na początku poprzedniego rozgrywek doznał złamania stopy, która wykluczyła go z reszty pozostałych gier. W tym sezonie będzie chciał udowodnić, że udane playoffy w 2013 roku nie były dziełem przypadku i wciąż może być użytecznym zawodnikiem. Dobrze rzuca z dystansu, szczególnie z rogów czym przesłania swoje drobne braki w obronie. Dave Joerger z pewnością będzie miał z kogo korzystać w zależności od potrzeb na boisku. Problem stanowić może jednak zaawansowany wiek, a co za tym idzie wyższe ryzyko wystąpienia problemów zdrowotnych.

Ocena: 3+

Silni skrzydłowi:

Zach Randolph być może nie jest już graczem All-Star, jednak to wciąż czołówka na swojej pozycji oraz bardzo doświadczony gracz. Przedstawiciel wymierającego gatunku podkoszowych starej daty. Jeden z najlepszych zawodników w post up, którego nie można też lekceważyć na półdystansie. Ma piekielnie szybkie dłonie (złapie każde podanie) baryłkowaty tors i wie doskonale kiedy podepchnąć, a kiedy zaprzeć. Twarda walka na tablicach to dla niego chleb powszedni. Pozostaje bardzo dobrym zbierającym oraz głównym beneficjentem chirurgicznych podań doktora Marca Gasola.

Niestety słabiej wygląda w obronie, gdzie coraz częściej mijany jest przez szybszych rywali oraz nie radzi sobie w izolacjach. Miejmy nadzieje, że pozostanie zdrowy. Jego zmiennikiem będzie debiutant, Jarnell Stokes, który zwrócił na siebie uwagę bardzo dobrymi i równymi występami w Lidze Letniej. To typowy walczak, specjalizujący się w czyszczeniu tablic, z pewnością wniesie sporo świeżej energii. Problemem może być nieco skromny wzrost jak na tę pozycję, brak rzutu oraz „surowość” gry w ataku. Z-Bo z pewnością nauczy go kilku przydatnych sztuczek.

Trener Joerger skorzystać będzie mógł jeszcze z biednej wersji Dirka Nowiztkiego: Johna Leuera, który dobrze sprawdza się w sytuacjach pick and pop. Leuer zaliczył kilka udanych spotkań w zeszłym sezonie. Podsumowując: w ataku pozycja bardzo zbilansowana, jednak nie zaszkodziłoby dodanie defensywnego specjalisty.

Ocena: 4+

Centrzy:

Solidna rotacja podkoszowa stała się wizytówką drużyny z Memphis, a Marc Gasol jest jej najjaśniejszym elementem. Młodszy z braci G. to ścisła czołówka na swojej pozycji zarówno wśród zawodników spoza USA jak i tych grających w NBA. Potężny Hiszpan posiada solidny repertuar zagrań w post up. Jest jednym z najgroźniejszych wysokich na półdystansie. Niekiedy potrafi przymierzyć za trzy. Charakteryzuje go doskonała wizja gry, boiskowa inteligencja oraz błyskotliwe decyzje z piłką. Większość posiadań drużyny przechodzi przez jego ręce. Jest efektownym i przede wszystkim efektywnym podającym, potrafiącym zainicjować atak długim podaniem, dostarczyć piłkę zarówno na obwód, do ścinających jak i pod sam kosz.

CZYTAJ DALEJ >>